Ένα ακαταλόγιστο blog του Πόντιου Sώκρατεs Sημαιοφορίδη! Χωρίς υπονοούμενα και κρυφά σατανιστικά πολιτικά μηνύματα. Ό,τι κινείται στο διαδίκτυο από έγκριτες ή λιγότερο έγκριτες ιστοσελίδες, σατιρίζεται από τον υποφαινόμενο χωρίς δόλο, φόβο και πάθος. Δεν έχει σκοπό να θίξει συνειδήσεις, ήθη, στήθη και άλλες αξίες σεξουαλικές ή μη. Και μην ξεχνάτε: Αφήστε τα λάικ και πιάστε τα γλωσσοφιλάικ!
ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΝ
- Άλλα λέει η θεια μου άλλα ακούν τ΄ αυτιά μου
- Αν οι τότε τα έλεγαν σήμερα
- Αναδημοσιεύσεις από το διαδίκτυο
- Ανέκδοτα
- Απνευστί και... αυθορμήτως
- Αυτόγραφα & Φωτογραφίες καλλιτεχνών-Προγράμματα παραστάσεων
- Γλωσσικές ατασθαλίες
- Έντυπες δημοσιεύσεις (δεκαετίες 1980-1990)
- Ημερολογιακά αποφθέγματα
- Κάποτε ήμουν με μαλλί...
- Κινηματογραφικά και καλλιτεχνικά παρασκήνια
- Κινηματογραφικές & τηλεοπτικές ατάκες & σκηνές
- Λίγα λόγια στα... όρθια
- ΣΕΙΡΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ: Ο Δίδυμος Της Συμφοράς!
- Τα πρωτοσελίδωσαν
- Τάδε έφη
- Τηλεμάρκετινγκ
- Φωτογελοιογραφίες
- Φωτογραφικές βόλτες
- Χρονογραφήματα ευθυμογραφήματα γνώμες & απόψεις
- PLAYBOY-Ελληνική έκδοση
Κυριακή 31 Μαρτίου 2019
Σάββατο 30 Μαρτίου 2019
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019
{ Όταν οι γυναίκες έδωσαν μάχες για να μπορούν να κολυμπούν όπως οι άντρες }
Όταν οι γυναίκες έδωσαν μάχες για να μπορούν να κολυμπούν όπως οι άντρες
Γράφει η Αργυρώ Μποζώνη
Πηγή: www.womantoc.gr
Φωτογραφίες: Βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου
«Η ελευθερία των γυναικείων σωμάτων στην κολύμβηση συνέβαλε στην πολιτική ελευθερία ώστε να επιδιωχθεί η ψήφος των γυναικών στη δεκαετία του 1910».
Τo 1910 η επανάσταση στην κολύμβηση ήταν γεγονός. Σύμφωνα με το νόμο οι γυναίκες στην Αμερική και την Αγγλία δεν επιτρεπόταν να μπουν στο νερό χωρίς να καλύπτουν τα άκρα τους σε μια βαριά "κολυμβητική στολή» που ζύγισε ...100 κιλά.
Όμως οι γυναίκες ήθελαν να κολυμπούν ελεύθερες, να ανταγωνίζονται τους άντρες, ακόμα και να είναι ναυαγοσώστες.
Οι γυναίκες πρωτοπόροι κολύμβησης, οι πρώτες κολυμβήτριες ήταν πολύ κοντά με τις σουφραζέτες και η παρουσία τους στις πισίνες ήταν κάτι αντίστοιχο με την παρουσία τους στις κάλπες. «Η ελευθερία των γυναικείων σωμάτων στην κολύμβηση συνέβαλε στην πολιτική ελευθερία ώστε να επιδιωχθεί η ψήφος των γυναικών στη δεκαετία του 1910», γράφει η Linda Borish, αναπληρώτρια καθηγήτρια ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Western Michigan.
Ο αγώνας των γυναικών για πρόσβαση στο νερό ήταν ένας τύπος σιωπηρής πολιτικής δράσης. Αλλά μερικές φορές η κολύμβηση έγινε ρητά πολιτική, συνδέεται άμεσα με την υποστήριξη του δικαιώματος των γυναικών να ψηφίζουν.
Στη δεκαετία του 1910, οι γυναίκες κολυμβήτριες άρχισαν να δημιουργούν πρωταθλήματα και αργότερα τον Σύνδεσμο Κολύμβησης Γυναικών (WSA) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας από τους πρώτους αγώνες τους ήταν να κερδίσουν το δικαίωμα να φορούν μαγιό που δεν θα ζυγίζει βαριά.
Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1900, η Annette Kellerman, η «αυστραλιανή γοργόνα», ήταν πρωτοπόρος φορώντας ένα νέο στυλ κοστουμιού κολύμβησης: Αντί να φορέσει κάλτσες, μια φούστα και παπούτσια στο νερό, κολύμπησε με γυμνές γάμπες. Ήταν μια αρχή αλλά οι ενώσεις κολύμβησης επέμεναν πως οι γυναίκες πρέπει να αγωνίζονται καλυμμένες από τους ώμους μέχρι τα ακροδάχτυλα των ποδιών. Ήταν μια αστεία εικόνα. Οι γυναίκες έπρεπε να ντυθούν για να μπουν στη θάλασσα και στο νερό.
Η Charlotte Epstein, ένα από τα πιο ενεργά μέλη του Συνδέσμου και ιδρυτής της WSA, ήταν αυτή με την πιο δυνατή φωνή που πίεσε ώστε να γίνουν αγώνες πρωταθλήματος για τις γυναίκες και να τους επιτραπεί να φορούν κοστούμια που θα τις βοηθούσαν να μετακινούνται πιο γρήγορα μέσα στο νερό. Υποστήριξε ότι οι γυναίκες θα μπορούσαν να αγωνιστούν σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων, όχι μόνο σε μικρά σπριντ και να παίζουν πόλο. Ήταν αυτή που δημιούργησε το WSA ως εθνική οργάνωση που θα μπορούσε να δώσει στις γυναίκες το δικαίωμα να κολυμπήσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το 1914, οι Βρετανίδες σουφραζέτες οργάνωσαν μια πλωτή πομπή σκαφών στη Serpentine, μια λίμνη στο Hyde Park του Λονδίνου, για να στηρίξουν τα αιτήματά τους: να μπορούν να κολυμπούν ελεύθερα και να ψηφίζουν. Σε μια συγκεκριμένη στιγμή έβγαλαν τα ρούχα τους και έμειναν με τα κοστούμια μπάνιου. Φυσικά, συνελήφθησαν, όσες δεν πρόλαβαν να βουτήξουν μέσα στο νερό και να κολυμπήσουν.
Η πολιτική και σωματική ελευθερία των γυναικών άλλαζε καθώς ο 20ος αιώνας έφτανε στη δεύτερη δεκαετία του. Είχε πέσει ο σπόρος από κάποιες γυναίκες και είχε γίνει η αρχή. Η κολύμβηση ήταν ένα βήμα προς την απελευθέρωση.-
Γράφει η Αργυρώ Μποζώνη
Πηγή: www.womantoc.gr
Φωτογραφίες: Βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου
«Η ελευθερία των γυναικείων σωμάτων στην κολύμβηση συνέβαλε στην πολιτική ελευθερία ώστε να επιδιωχθεί η ψήφος των γυναικών στη δεκαετία του 1910».
Τo 1910 η επανάσταση στην κολύμβηση ήταν γεγονός. Σύμφωνα με το νόμο οι γυναίκες στην Αμερική και την Αγγλία δεν επιτρεπόταν να μπουν στο νερό χωρίς να καλύπτουν τα άκρα τους σε μια βαριά "κολυμβητική στολή» που ζύγισε ...100 κιλά.
Όμως οι γυναίκες ήθελαν να κολυμπούν ελεύθερες, να ανταγωνίζονται τους άντρες, ακόμα και να είναι ναυαγοσώστες.
Οι γυναίκες πρωτοπόροι κολύμβησης, οι πρώτες κολυμβήτριες ήταν πολύ κοντά με τις σουφραζέτες και η παρουσία τους στις πισίνες ήταν κάτι αντίστοιχο με την παρουσία τους στις κάλπες. «Η ελευθερία των γυναικείων σωμάτων στην κολύμβηση συνέβαλε στην πολιτική ελευθερία ώστε να επιδιωχθεί η ψήφος των γυναικών στη δεκαετία του 1910», γράφει η Linda Borish, αναπληρώτρια καθηγήτρια ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Western Michigan.
Ο αγώνας των γυναικών για πρόσβαση στο νερό ήταν ένας τύπος σιωπηρής πολιτικής δράσης. Αλλά μερικές φορές η κολύμβηση έγινε ρητά πολιτική, συνδέεται άμεσα με την υποστήριξη του δικαιώματος των γυναικών να ψηφίζουν.
Στη δεκαετία του 1910, οι γυναίκες κολυμβήτριες άρχισαν να δημιουργούν πρωταθλήματα και αργότερα τον Σύνδεσμο Κολύμβησης Γυναικών (WSA) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας από τους πρώτους αγώνες τους ήταν να κερδίσουν το δικαίωμα να φορούν μαγιό που δεν θα ζυγίζει βαριά.
Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1900, η Annette Kellerman, η «αυστραλιανή γοργόνα», ήταν πρωτοπόρος φορώντας ένα νέο στυλ κοστουμιού κολύμβησης: Αντί να φορέσει κάλτσες, μια φούστα και παπούτσια στο νερό, κολύμπησε με γυμνές γάμπες. Ήταν μια αρχή αλλά οι ενώσεις κολύμβησης επέμεναν πως οι γυναίκες πρέπει να αγωνίζονται καλυμμένες από τους ώμους μέχρι τα ακροδάχτυλα των ποδιών. Ήταν μια αστεία εικόνα. Οι γυναίκες έπρεπε να ντυθούν για να μπουν στη θάλασσα και στο νερό.
Η Charlotte Epstein, ένα από τα πιο ενεργά μέλη του Συνδέσμου και ιδρυτής της WSA, ήταν αυτή με την πιο δυνατή φωνή που πίεσε ώστε να γίνουν αγώνες πρωταθλήματος για τις γυναίκες και να τους επιτραπεί να φορούν κοστούμια που θα τις βοηθούσαν να μετακινούνται πιο γρήγορα μέσα στο νερό. Υποστήριξε ότι οι γυναίκες θα μπορούσαν να αγωνιστούν σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων, όχι μόνο σε μικρά σπριντ και να παίζουν πόλο. Ήταν αυτή που δημιούργησε το WSA ως εθνική οργάνωση που θα μπορούσε να δώσει στις γυναίκες το δικαίωμα να κολυμπήσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Το 1914, οι Βρετανίδες σουφραζέτες οργάνωσαν μια πλωτή πομπή σκαφών στη Serpentine, μια λίμνη στο Hyde Park του Λονδίνου, για να στηρίξουν τα αιτήματά τους: να μπορούν να κολυμπούν ελεύθερα και να ψηφίζουν. Σε μια συγκεκριμένη στιγμή έβγαλαν τα ρούχα τους και έμειναν με τα κοστούμια μπάνιου. Φυσικά, συνελήφθησαν, όσες δεν πρόλαβαν να βουτήξουν μέσα στο νερό και να κολυμπήσουν.
Η πολιτική και σωματική ελευθερία των γυναικών άλλαζε καθώς ο 20ος αιώνας έφτανε στη δεύτερη δεκαετία του. Είχε πέσει ο σπόρος από κάποιες γυναίκες και είχε γίνει η αρχή. Η κολύμβηση ήταν ένα βήμα προς την απελευθέρωση.-
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2019
{ Αχιλλέας Μαδράς, ο ηθοποιός που γύρισε τις πρώτες κινηματογραφικές ταινίες }
Αχιλλέας Μαδράς, ο ηθοποιός που γύρισε τις πρώτες κινηματογραφικές ταινίες.
Από το όνομά του βγήκε η λέξη «σαρδάμ», ενώ η γυναίκα του εμφανίστηκε γυμνόστηθη σε φιλμ του 1931.
Ο Σακελλάριος είχε πει για εκείνον: «ο κύριος Mαδράς είναι αξιέπαινος γιατί προσπάθησε, με τα φτωχά μέσα της εποχής του, πρώτος αυτός, να παρουσιάσει ταινίες αξιώσεων και θεάματος» Ο ηθοποιός Αχιλλέας Μαδράς, γνωστός με το ψευδώνυμο Άλκης Ακύλας ήταν από τους πρώτους κινηματογραφιστές της Ελλάδας. Τη δεκαετία του ’20 γύρισε την ταινία «Τσιγγάνα», «Μαρία η Πενταγιώτισσα» και ο «Μάγος της Αθήνας». Σκοπός του ήταν να μιμηθεί τον βωβό γαλλικό και αμερικανικό κινηματογράφο. Ωστόσο, οι ταινίες του είχαν πολλές απροσεξίες και του ασκήθηκε έντονη κριτική, γι’ αυτό ο δημοσιογράφος Λυμπερόπουλος τον χαρακτήρισε «πρωτοπόρο του σινεμά αλλά και του κιτς». Από τα λάθη που έκανε ως σκηνοθέτης προέκυψε και η λέξη «σαρδάμ» η οποία είναι αναγραμματισμός του ονόματός του και χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά το 1933 στο θέατρο από τον ηθοποιό Βασίλη Αυλωνίτη, ο οποίος έχασε τα λόγια του και τραγούδησε «σαρδάμ, σαρδάμ».
O Μαδράς στην ταινία «Ο μάγος των Αθηνών»
Ο Μαδράς γεννήθηκε το 1875 στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε υποκριτική στο Κονσερβατουάρ της Γαλλίας. Σε ηλικία 25 ετών ζούσε στο Παρίσι και έκανε τα πρώτα του βήματα ως ηθοποιός. Συμμετείχε στον θίασο της Σάρας Μπερνάρ και έκανε εμφανίσεις σε ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου. Πραγματοποίησε περιοδείες με θιάσους στις ΗΠΑ και στην Αίγυπτο και έγινε γνωστός στην ελληνική ομογένεια. Το 1922 γύρισε σκηνές από τη φυγή των προσφύγων της Μικράς Ασίας, οι οποίες διαφημίστηκαν στην Αμερική ως εξής: «’Eλληνες, ελάτε όλοι να ιδήτε τα μαρτυρικά βάσανα που υπέφεραν οι δυστυχείς μας αδελφοί. […]
H Eπιστροφή των Aιχμαλώτων μας εις την γλυκεία των πατρίδα, ύστερα από 8 μηνών σκληρά αιχμαλωσία και μαρτυρία. Θα νομίσητε ότι ανοίγει η Kόλασις και βγαίνουν νεκροσκελετοί χωρίς μάτια, χωρίς χέρια, χωρίς πόδια. Δεν υπάρχει ανθρωπίνη καρδιά που να μη δακρύση για την Eθνική αυτή Συμφορά μας».
Η πρώτη ελληνική υπερπαραγωγή
Το 1928 γύρισε την ταινία «Μαρία η Πενταγιώτισσα», την πρώτη ελληνική κινηματογραφική υπερπαραγωγή για τις ανάγκες της οποίας η τότε κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου διέθεσε 1.500 περίπου στρατιώτες και τρεις ίλες ιππικού. Οι ηθοποιοί φορούσαν φουστανέλες, ενώ ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον «βασιλιά Όθωνα» ήταν ο αξιωματικός της Προεδρικής Φρουράς, ο οποίος φορούσε τα πραγματικά ρούχα του Όθωνα.
Η πρώτη ελληνική υπερπαραγωγή
Το 1928 γύρισε την ταινία «Μαρία η Πενταγιώτισσα», την πρώτη ελληνική κινηματογραφική υπερπαραγωγή για τις ανάγκες της οποίας η τότε κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου διέθεσε 1.500 περίπου στρατιώτες και τρεις ίλες ιππικού. Οι ηθοποιοί φορούσαν φουστανέλες, ενώ ο ηθοποιός που υποδύθηκε τον «βασιλιά Όθωνα» ήταν ο αξιωματικός της Προεδρικής Φρουράς, ο οποίος φορούσε τα πραγματικά ρούχα του Όθωνα.
Τα γυρίσματα έγιναν στα ανάκτορα στην πλατεία Κλαυθμώνος και χρησιμοποίησαν τον θρόνο και το σκήπτρο του Βαυαρού βασιλιά. Τα λάθη που έγιναν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ήταν πολλά και γι’ αυτό η ταινία θεωρήθηκε ο ορισμός του καλτ. Οι πυροβολισμοί από τις σκηνές μάχης δεν ακούγονταν, οι σκοτωμένοι εμφανιζόταν ξανά μπροστά στην κάμερα και πολεμούσαν και τα αρνιά ήταν μισοφαγωμένα από το συνεργείο!
Σκηνή από την ταινία «Μαρία Πενταγιώτισσα»
Το 1931 έκανε πρεμιέρα η ταινία του «Ο Μάγος της Αθήνας», η οποία διαφημίστηκε στον Τύπο της εποχής ως έγχρωμη. Στην ουσία ο Μαδράς προσέλαβε σπουδαστές της σχολής Καλών Τεχνών, οι οποίοι ζωγράφισαν με πινέλα ένα ένα τα καρέ της ταινίας. Ωστόσο, με τη μεγέθυνση στην οθόνη και την κίνηση των ηθοποιών τα χρώματα έμεναν ακίνητα και το αποτέλεσμα ήταν χιουμοριστικό. Συμπρωταγωνίστριά του ήταν η ηθοποιός και σύζυγός του, Φρίντα Πουπελίνα, η οποία εμφανιζόταν γυμνόστηθη! Η ταινία προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και δέχθηκε αρνητική κριτική.
Η Μαρία Πενταγιώτισσα ήταν η τρίτη, κατά σειρά,
ελληνική ταινία μεγάλου μήκους. Πηγή φωτογραφιών: tainiothiki.gr
Αν και οι ταινίες του δεν αποτέλεσαν κορυφαία δείγματα σκηνοθεσίας, αναγνωρίστηκαν μεταγενέστερα ως σημαντικό μέρος της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου και προβλήθηκαν σε αφιερώματα και κινηματογραφικά φεστιβάλ. Άλλωστε, την εποχή εκείνη ο ελληνικός κινηματογράφος βρισκόταν στα πρώτα του βήματα και τα μέσα που είχαν στη διάθεση τους οι καλλιτέχνες ήταν ελάχιστα. Ο Μαδράς πέθανε το 1972 σε ηλικία 97 ετών. Η τελευταία του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν το 1964, σε ηλικία 89 ετών. Εμφανίστηκε για ένα λεπτό σε ένα ντοκιμαντέρ για τους πρωτεργάτες του ελληνικού κινηματογράφου, το οποίο παρουσίαζε ο Αλέκος Σακελλάριος.
Δείτε το βίντεο:
ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΜΑΔΡΑΣ -ΑΛΕΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ
---> Οι έφηβοι στα ψηφιακά δίχτυα της κατάθλιψης --->
Οι έφηβοι στα ψηφιακά δίχτυα της κατάθλιψης
(Γράφει ο Μανώλης Ανδριωτάκης)
Πηγή: http://www.kathimerini.gr
Δύο ερευνητικά βιβλία, το ένα επιστημονικό και το άλλο δημοσιογραφικό, βάζουν στο μικροσκόπιο τη ζωή των εφήβων στις ΗΠΑ και αποκαλύπτουν μια εξόχως ανησυχητική εικόνα. Η ευρεία χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης οδηγεί αυξανόμενα τους εφήβους, και ειδικότερα τα νέα κορίτσια, στην κατάθλιψη.
Η Τζιν Τουένγκ (Jean Twenge) είναι μία από τις πλέον γνωστές ερευνήτριες ψυχολόγους στις ΗΠΑ. Eχει ειδικευθεί σε ένα είδος «γενεακής» ψυχολογίας, γράφοντας βιβλία για τη «γενιά του εγώ» και για την «επιδημία» του ναρκισσισμού στις ΗΠΑ. Στο βιβλίο της «iGen, η γενιά του Internet. Γιατί τα σημερινά παιδιά είναι λιγότερο επαναστάτες, περισσότερο ανεκτικά, λιγότερο ευτυχισμένα –και εντελώς απροετοίμαστα για την ενήλικη ζωή– και τι σημαίνει αυτό για εμάς τους υπόλοιπους», που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος σε μετάφραση του Νίκου Ρούσσου, επικαλείται τα δεδομένα τεσσάρων σε εξέλιξη ερευνών που διεξάγονται στις ΗΠΑ από το 1960 κι έπειτα, σε 11 εκατομμύρια Αμερικανούς. Με άλλα λόγια, η έρευνά της δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.
Η Τουένγκ μιλάει για τα παιδιά που γεννήθηκαν απ’ το 1995 έως το 2012, για τη γενιά του Διαδικτύου και του έξυπνου κινητού τηλεφώνου, την αποκαλούμενη και «iGen». Στην έρευνα καταγράφονται μερικά πολύ θετικά ευρήματα: Τα παιδιά παρουσιάζουν μεγαλύτερη ανεκτικότητα στο διαφορετικό, είναι πιο ανεξάρτητα στην πολιτική τους σκέψη και, γενικότερα, λιγότερο φανατισμένα.
Τα καλά όμως τελειώνουν εδώ. Στο μεγαλύτερο μέρος τους τα δεδομένα αποκαλύπτουν μια πολύ ανησυχητική εικόνα, τόσο για το παρόν όσο και το μέλλον συνολικά. «Αν μια δραστηριότητα περιλαμβάνει κάποια οθόνη συνδέεται με λιγότερη χαρά και περισσότερη θλίψη», γράφει η Τουένγκ, και οι σημερινοί υπερδικτυωμένοι έφηβοι των ΗΠΑ εκτός από το ότι εμφανίζονται λιγότερο επαναστατημένοι και ανώριμοι, επιβεβαιώνουν περίτρανα την ψυχολόγο, εμφανίζοντας έντονα τα συμπτώματα μιας γενιάς σε κατάθλιψη.
H κατάθλιψη μπορεί να είναι η έσχατη άμυνα των αγνών οργανισμών απέναντι στο εικονικό πανηγύρι της στιγμιαίας επιβράβευσης και της ματαιοδοξίας. H δημοσιογράφος Νάνσι Τζο Σέιλς πιστεύει ότι πρέπει όλα να ξεκινούν από τη μόρφωση, γι’ αυτό και στο τέλος του βιβλίου της προτρέπει: «Κορίτσια, κλείστε τις οθόνες και ανοίξτε τα βιβλία».
Οι συγγραφείς των δύο βιβλίων βάζουν στο μικροσκόπιο τις συμπεριφορές των εφήβων, διαπιστώνοντας σημαντικές μεταβολές από τη στιγμή που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα έξυπνα κινητά μπήκαν στις ζωές μας.
Η έρευνα της Τουένγκ καταγράφει ότι τα τελευταία χρόνια οι εισαγωγές εφήβων με σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης σε κλινικές ανά τις ΗΠΑ έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Το 2008, οι διαγνώσεις κοριτσιών με σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης ήταν 16%, ενώ το 2015 παραπάνω από 26%.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο και συγγραφέα, το 2007 ήταν πραγματικά το annus horribilis: τα παιδιά με σοβαρά συμπτώματα άρχισαν τότε πραγματικά να πολλαπλασιάζονται. Τι συμβαίνει το 2007; Η εμφάνιση του iPhone. Η Twenge γράφει ότι μπορεί να μην υπάρχει αιτιώδης συνάφεια, αλλά υπάρχει σίγουρα συσχετισμός. Είναι τόσο ακραία η αύξηση της κατάθλιψης σε αυτές τις ηλικίες, που όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα βρει άλλο σημαίνον στοιχείο να υποστηρίξει άλλη υπόθεση. Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η μεγαλύτερη αύξηση κατάθλιψης παρατηρήθηκε στα κορίτσια. Γιατί ειδικά στα κορίτσια; Η πίεση να εμφανιστούν δημοσίως ισάξιες μεταξύ των άλλων κοριτσιών, η ατέρμονη και άτεγκτη σύγκριση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η εργαλειοποίηση του σώματος, η αντικειμενοποίησή του οδηγούν ολοένα και περισσότερα κορίτσια στην κατάθλιψη και σε άλλες διαταραχές που συνδέονται με την εικόνα του εαυτού, από τη βουλιμία μέχρι τον αυτοτραυματισμό.
Iσως να μη χρειάζεται επιπλέον προσπάθεια για να στηριχθεί το επιστημονικό εύρημα της ψυχολόγου. Η εμπειρική σχέση με τα social media, ακόμη και η πλέον επιδερμική, θα μπορούσε να είναι αρκούντως ανησυχητική. Μια ματιά στο Instagram τα λέει όλα.
Ωστόσο, μία ακόμη έρευνα έρχεται να ολοκληρώσει την εικόνα με τρόπο εκκωφαντικό. Η δημοσιογράφος Νάνσι Τζο Σέιλς (Nancy Jo Sales) «αλώνισε» το 2016 τις ΗΠΑ και μίλησε με παραπάνω από 400 κορίτσια από 13 έως 19 ετών επιβεβαιώνοντας αυτό που καταγράφουν τα επιστημονικά δεδομένα. Στο σπουδαίο βιβλίο της «Αμερικανικά κορίτσια. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι μυστικές ζωές των εφήβων» (American Girls: Social Media and the Secret Lives of Teenagers, εκδ. Vintage), βάζει στο μικροσκόπιο τις έφηβες κοπέλες, δίνοντας τον λόγο στις ίδιες και αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή όψη της χρήσης των social media, ιδίως απ’ τα κορίτσια. Οι νεαρές Αμερικανίδες παραδέχονται στο δημοσιογραφικό μικρόφωνο ότι στα νέα Μέσα η ύπαρξή τους έχει υπερσεξουαλικοποιηθεί. Ομολογούν ότι δέχονται μια εκπληκτικά ασφυκτική πίεση να φροντίζουν εμμονικά την εμφάνισή τους αλλά και τη συμπεριφορά τους, να αυτοδιαφημίζονται, να κάνουν τα πάντα για την εικονική αποδοχή των άλλων, και να «πωλούν» τον εαυτό τους σαν να είναι διάσημες μάρκες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει για τα περισσότερα κορίτσια μια αδηφάγος online αρένα.
Η Τζο Σέιλς μιλάει για την «πορνοποίηση της αμερικανικής ζωής», πρότυπο της οποίας είναι η Κιμ Καρντάσιαν, η επαγγελματίας διάσημη, η βασίλισσα της εποχής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Φαινόμενο όμως που βρίσκει τους πιο απρόσμενους υποστηρικτές στο πρόσωπο των ίδιων των γονέων και στην απροθυμία ή την ανικανότητά τους να καθοδηγήσουν κατάλληλα το παιδί που βρίσκεται στην εφηβεία.
«Παιδιά ηθοποιοί»
Στο ρεπορτάζ της η δημοσιογράφος επικαλείται μια έρευνα του 2010, η οποία δείχνει ότι το 92% των παιδιών στην Αμερική έχουν παρουσία στο Διαδίκτυο πριν από τα δύο τους χρόνια, ενώ μία ακόμη δημοσκόπηση δείχνει ότι οι γονείς αναρτούν στο Διαδίκτυο κατά μέσον όρο 1.000 φωτογραφίες των παιδιών τους προτού αυτά κλείσουν τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής τους. «Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας να γίνουν ηθοποιοί. Τα παιδιά ξέρουν ότι οι γονείς τους θέλουν να δείχνουν καλά στα social media γι’ αυτό και βάζουν τα δυνατά τους να γίνουν καλοί περφόρμερ», ομολογεί μια μητέρα στη δημοσιογράφο. Ελάχιστοι ενήλικες στην έρευνά της αναρωτιούνται τι επίπτωση έχει η υπερδικτύωση στα ίδια τα παιδιά, ποιο είναι το τίμημα όλης αυτής της υπερέκθεσης.
Διαβάζοντας κάποιος προσεκτικά και τις δύο έρευνες συμπεραίνει ότι η κατάθλιψη μπορεί να είναι η έσχατη άμυνα των αγνών οργανισμών απέναντι σε αυτό το εικονικό πανηγύρι της στιγμιαίας επιβράβευσης και της ματαιοδοξίας. Σίγουρα οι λύσεις δεν είναι εύκολες. Αλλά η Τζο Σέιλς πιστεύει πως πρέπει όλες να ξεκινούν από τη μόρφωση, γι’ αυτό και στο τέλος του βιβλίου της προτρέπει: «Κορίτσια, κλείστε τις οθόνες και ανοίξτε τα βιβλία».
(Ο Μανώλης Ανδριωτάκης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Κριτική κυκλοφορεί το δοκίμιό του «Ο αλγόριθμος της σοφίας», ενώ από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορεί προσεχώς το μυθιστόρημά του «Το δεξί χέρι»).
(Γράφει ο Μανώλης Ανδριωτάκης)
Πηγή: http://www.kathimerini.gr
Δύο ερευνητικά βιβλία, το ένα επιστημονικό και το άλλο δημοσιογραφικό, βάζουν στο μικροσκόπιο τη ζωή των εφήβων στις ΗΠΑ και αποκαλύπτουν μια εξόχως ανησυχητική εικόνα. Η ευρεία χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης οδηγεί αυξανόμενα τους εφήβους, και ειδικότερα τα νέα κορίτσια, στην κατάθλιψη.
Η Τζιν Τουένγκ (Jean Twenge) είναι μία από τις πλέον γνωστές ερευνήτριες ψυχολόγους στις ΗΠΑ. Eχει ειδικευθεί σε ένα είδος «γενεακής» ψυχολογίας, γράφοντας βιβλία για τη «γενιά του εγώ» και για την «επιδημία» του ναρκισσισμού στις ΗΠΑ. Στο βιβλίο της «iGen, η γενιά του Internet. Γιατί τα σημερινά παιδιά είναι λιγότερο επαναστάτες, περισσότερο ανεκτικά, λιγότερο ευτυχισμένα –και εντελώς απροετοίμαστα για την ενήλικη ζωή– και τι σημαίνει αυτό για εμάς τους υπόλοιπους», που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος σε μετάφραση του Νίκου Ρούσσου, επικαλείται τα δεδομένα τεσσάρων σε εξέλιξη ερευνών που διεξάγονται στις ΗΠΑ από το 1960 κι έπειτα, σε 11 εκατομμύρια Αμερικανούς. Με άλλα λόγια, η έρευνά της δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.
Η Τουένγκ μιλάει για τα παιδιά που γεννήθηκαν απ’ το 1995 έως το 2012, για τη γενιά του Διαδικτύου και του έξυπνου κινητού τηλεφώνου, την αποκαλούμενη και «iGen». Στην έρευνα καταγράφονται μερικά πολύ θετικά ευρήματα: Τα παιδιά παρουσιάζουν μεγαλύτερη ανεκτικότητα στο διαφορετικό, είναι πιο ανεξάρτητα στην πολιτική τους σκέψη και, γενικότερα, λιγότερο φανατισμένα.
Τα καλά όμως τελειώνουν εδώ. Στο μεγαλύτερο μέρος τους τα δεδομένα αποκαλύπτουν μια πολύ ανησυχητική εικόνα, τόσο για το παρόν όσο και το μέλλον συνολικά. «Αν μια δραστηριότητα περιλαμβάνει κάποια οθόνη συνδέεται με λιγότερη χαρά και περισσότερη θλίψη», γράφει η Τουένγκ, και οι σημερινοί υπερδικτυωμένοι έφηβοι των ΗΠΑ εκτός από το ότι εμφανίζονται λιγότερο επαναστατημένοι και ανώριμοι, επιβεβαιώνουν περίτρανα την ψυχολόγο, εμφανίζοντας έντονα τα συμπτώματα μιας γενιάς σε κατάθλιψη.
H κατάθλιψη μπορεί να είναι η έσχατη άμυνα των αγνών οργανισμών απέναντι στο εικονικό πανηγύρι της στιγμιαίας επιβράβευσης και της ματαιοδοξίας. H δημοσιογράφος Νάνσι Τζο Σέιλς πιστεύει ότι πρέπει όλα να ξεκινούν από τη μόρφωση, γι’ αυτό και στο τέλος του βιβλίου της προτρέπει: «Κορίτσια, κλείστε τις οθόνες και ανοίξτε τα βιβλία».
Οι συγγραφείς των δύο βιβλίων βάζουν στο μικροσκόπιο τις συμπεριφορές των εφήβων, διαπιστώνοντας σημαντικές μεταβολές από τη στιγμή που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα έξυπνα κινητά μπήκαν στις ζωές μας.
Η έρευνα της Τουένγκ καταγράφει ότι τα τελευταία χρόνια οι εισαγωγές εφήβων με σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης σε κλινικές ανά τις ΗΠΑ έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Το 2008, οι διαγνώσεις κοριτσιών με σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης ήταν 16%, ενώ το 2015 παραπάνω από 26%.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο και συγγραφέα, το 2007 ήταν πραγματικά το annus horribilis: τα παιδιά με σοβαρά συμπτώματα άρχισαν τότε πραγματικά να πολλαπλασιάζονται. Τι συμβαίνει το 2007; Η εμφάνιση του iPhone. Η Twenge γράφει ότι μπορεί να μην υπάρχει αιτιώδης συνάφεια, αλλά υπάρχει σίγουρα συσχετισμός. Είναι τόσο ακραία η αύξηση της κατάθλιψης σε αυτές τις ηλικίες, που όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα βρει άλλο σημαίνον στοιχείο να υποστηρίξει άλλη υπόθεση. Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η μεγαλύτερη αύξηση κατάθλιψης παρατηρήθηκε στα κορίτσια. Γιατί ειδικά στα κορίτσια; Η πίεση να εμφανιστούν δημοσίως ισάξιες μεταξύ των άλλων κοριτσιών, η ατέρμονη και άτεγκτη σύγκριση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η εργαλειοποίηση του σώματος, η αντικειμενοποίησή του οδηγούν ολοένα και περισσότερα κορίτσια στην κατάθλιψη και σε άλλες διαταραχές που συνδέονται με την εικόνα του εαυτού, από τη βουλιμία μέχρι τον αυτοτραυματισμό.
Iσως να μη χρειάζεται επιπλέον προσπάθεια για να στηριχθεί το επιστημονικό εύρημα της ψυχολόγου. Η εμπειρική σχέση με τα social media, ακόμη και η πλέον επιδερμική, θα μπορούσε να είναι αρκούντως ανησυχητική. Μια ματιά στο Instagram τα λέει όλα.
Ωστόσο, μία ακόμη έρευνα έρχεται να ολοκληρώσει την εικόνα με τρόπο εκκωφαντικό. Η δημοσιογράφος Νάνσι Τζο Σέιλς (Nancy Jo Sales) «αλώνισε» το 2016 τις ΗΠΑ και μίλησε με παραπάνω από 400 κορίτσια από 13 έως 19 ετών επιβεβαιώνοντας αυτό που καταγράφουν τα επιστημονικά δεδομένα. Στο σπουδαίο βιβλίο της «Αμερικανικά κορίτσια. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι μυστικές ζωές των εφήβων» (American Girls: Social Media and the Secret Lives of Teenagers, εκδ. Vintage), βάζει στο μικροσκόπιο τις έφηβες κοπέλες, δίνοντας τον λόγο στις ίδιες και αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή όψη της χρήσης των social media, ιδίως απ’ τα κορίτσια. Οι νεαρές Αμερικανίδες παραδέχονται στο δημοσιογραφικό μικρόφωνο ότι στα νέα Μέσα η ύπαρξή τους έχει υπερσεξουαλικοποιηθεί. Ομολογούν ότι δέχονται μια εκπληκτικά ασφυκτική πίεση να φροντίζουν εμμονικά την εμφάνισή τους αλλά και τη συμπεριφορά τους, να αυτοδιαφημίζονται, να κάνουν τα πάντα για την εικονική αποδοχή των άλλων, και να «πωλούν» τον εαυτό τους σαν να είναι διάσημες μάρκες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει για τα περισσότερα κορίτσια μια αδηφάγος online αρένα.
Η Τζο Σέιλς μιλάει για την «πορνοποίηση της αμερικανικής ζωής», πρότυπο της οποίας είναι η Κιμ Καρντάσιαν, η επαγγελματίας διάσημη, η βασίλισσα της εποχής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Φαινόμενο όμως που βρίσκει τους πιο απρόσμενους υποστηρικτές στο πρόσωπο των ίδιων των γονέων και στην απροθυμία ή την ανικανότητά τους να καθοδηγήσουν κατάλληλα το παιδί που βρίσκεται στην εφηβεία.
«Παιδιά ηθοποιοί»
Στο ρεπορτάζ της η δημοσιογράφος επικαλείται μια έρευνα του 2010, η οποία δείχνει ότι το 92% των παιδιών στην Αμερική έχουν παρουσία στο Διαδίκτυο πριν από τα δύο τους χρόνια, ενώ μία ακόμη δημοσκόπηση δείχνει ότι οι γονείς αναρτούν στο Διαδίκτυο κατά μέσον όρο 1.000 φωτογραφίες των παιδιών τους προτού αυτά κλείσουν τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής τους. «Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας να γίνουν ηθοποιοί. Τα παιδιά ξέρουν ότι οι γονείς τους θέλουν να δείχνουν καλά στα social media γι’ αυτό και βάζουν τα δυνατά τους να γίνουν καλοί περφόρμερ», ομολογεί μια μητέρα στη δημοσιογράφο. Ελάχιστοι ενήλικες στην έρευνά της αναρωτιούνται τι επίπτωση έχει η υπερδικτύωση στα ίδια τα παιδιά, ποιο είναι το τίμημα όλης αυτής της υπερέκθεσης.
Διαβάζοντας κάποιος προσεκτικά και τις δύο έρευνες συμπεραίνει ότι η κατάθλιψη μπορεί να είναι η έσχατη άμυνα των αγνών οργανισμών απέναντι σε αυτό το εικονικό πανηγύρι της στιγμιαίας επιβράβευσης και της ματαιοδοξίας. Σίγουρα οι λύσεις δεν είναι εύκολες. Αλλά η Τζο Σέιλς πιστεύει πως πρέπει όλες να ξεκινούν από τη μόρφωση, γι’ αυτό και στο τέλος του βιβλίου της προτρέπει: «Κορίτσια, κλείστε τις οθόνες και ανοίξτε τα βιβλία».
(Ο Μανώλης Ανδριωτάκης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Κριτική κυκλοφορεί το δοκίμιό του «Ο αλγόριθμος της σοφίας», ενώ από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορεί προσεχώς το μυθιστόρημά του «Το δεξί χέρι»).
Τετάρτη 27 Μαρτίου 2019
---> Η Ωραία Του Κουρέα --->
ΤΙΤΛΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ:
Η Ωραία Του Κουρέα
ΕΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ:
1969
ΣΕΝΑΡΙΟ:
Λάκης Μιχαηλίδης
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ:
---
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Ντίνος Δημόπουλος
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Νίκος Μαμαγκάκης
ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΙ:
Γιάννης Γκιωνάκης,
Νίκος Τσούκας
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ:
Φίνος Φιλμ
ΑΝΤΛΗΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ:
Ταινιοθήκη Της Ελλάδος
---> Κεράτωσες; Το ομολογείς ή όχι; --->
Κεράτωσες; Το ομολογείς ή όχι;
7 βήματα που πρέπει να κάνεις--->
---> Ασφαλώς και της το ομολογείς.
Αφού πρώτα έχεις εξαφανίσει
από το σπίτι μαχαίρια, τσόκαρα,
τακούνια, παντόφλες,
πλάστες, ασημένια κηροπήγια
και της το λες την ώρα που κοιμάται
αφού της έχει φορέσει και ωτοασπίδες!
Πάνω από όλα, η ειλικρίνεια!
Τρίτη 26 Μαρτίου 2019
Δευτέρα 25 Μαρτίου 2019
---> Μαντώ Μαυρογένους --->
ΤΙΤΛΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ:
Μαντώ Μαυρογένους
ΕΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ:
1971
ΣΕΝΑΡΙΟ:
Κώστας Καραγιάννης,
Νίκος Καμπάνης
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ:
---
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Κώστας Καραγιάννης
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Κώστας Καπνίσης
ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΙ:
Πέτρος Φυσσούν,
Τζένη Καρέζη
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ:
Καραγιάννης-Καρατζόπουλος
ΑΝΤΛΗΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ:
Καραγιάννης-Καρατζόπουλος
Παρασκευή 22 Μαρτίου 2019
Πέμπτη 21 Μαρτίου 2019
---> Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: Απόψε, σήμερα και χθες {video}--->
ΤΙΤΛΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ:
Τύφλα Νά ΄χη Ο Μάρλον Μπράντο
ΕΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ:
1963
ΣΕΝΑΡΙΟ:
Ναπολέων Ελευθερίου
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ:
Ναπολέων Ελευθερίου,
«Ο Καρδιοκλέφτης»
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Ορέστης Λάσκος
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Χρήστος Μουραμπάς
ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΙ:
Θανάσης Βέγγος,
Ζαννίνο, Κώστας Κακκαβάς,
Αθηνά Μερτύρη, Έφη Οικονόμου,
Περικλής Χριστοφορίδης,
Ντίνα Τριάντη,
ΑΝΤΛΗΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ:
Ταινιοθήκη Της Ελλάδος
---> Γάμος Αλά Ελληνικά --->
ΤΙΤΛΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ:
Γάμος Αλά Ελληνικά
ΕΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ:
1964
ΣΕΝΑΡΙΟ:
Μαρία Πολενάκη
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ:
---
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Βασίλης Γεωργιάδης
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Κώστας Καπνίσης
ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΙ:
Γιώργος Κωνσταντίνου,
Ξένια Καλογεροπούλου,
Δέσπω Διαμαντίδου
ΑΝΤΛΗΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ:
Ταινιοθήκη Της Ελλάδος
Τετάρτη 20 Μαρτίου 2019
Τρίτη 19 Μαρτίου 2019
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)