Ένα ακαταλόγιστο blog του Πόντιου Sώκρατεs Sημαιοφορίδη! Χωρίς υπονοούμενα και κρυφά σατανιστικά πολιτικά μηνύματα. Ό,τι κινείται στο διαδίκτυο από έγκριτες ή λιγότερο έγκριτες ιστοσελίδες, σατιρίζεται από τον υποφαινόμενο χωρίς δόλο, φόβο και πάθος. Δεν έχει σκοπό να θίξει συνειδήσεις, ήθη, στήθη και άλλες αξίες σεξουαλικές ή μη. Και μην ξεχνάτε: Αφήστε τα λάικ και πιάστε τα γλωσσοφιλάικ!
ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΝ
- Άλλα λέει η θεια μου άλλα ακούν τ΄ αυτιά μου
- Αν οι τότε τα έλεγαν σήμερα
- Αναδημοσιεύσεις από το διαδίκτυο
- Ανέκδοτα
- Απνευστί και... αυθορμήτως
- Αυτόγραφα & Φωτογραφίες καλλιτεχνών-Προγράμματα παραστάσεων
- Γλωσσικές ατασθαλίες
- Έντυπες δημοσιεύσεις (δεκαετίες 1980-1990)
- Ημερολογιακά αποφθέγματα
- Κάποτε ήμουν με μαλλί...
- Κινηματογραφικά και καλλιτεχνικά παρασκήνια
- Κινηματογραφικές & τηλεοπτικές ατάκες & σκηνές
- Λίγα λόγια στα... όρθια
- ΣΕΙΡΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ: Ο Δίδυμος Της Συμφοράς!
- Τα πρωτοσελίδωσαν
- Τάδε έφη
- Τηλεμάρκετινγκ
- Φωτογελοιογραφίες
- Φωτογραφικές βόλτες
- Χρονογραφήματα ευθυμογραφήματα γνώμες & απόψεις
- PLAYBOY-Ελληνική έκδοση
Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019
Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019
---> Συμβουλές από την Ελληνική Αστυνομία για την ασφάλεια από κλοπή, ληστεία, απώλεια κινητών τηλεφώνων!
Πηγή: http://www.astynomia.gr
Π
- Διατήρησε το κινητό σου τηλέφωνο αθέατο στην τσέπη σου ή την τσάντα σου όταν δεν το χρησιμοποιείς.
- Διατήρησε το κινητό τηλέφωνο κλειδωμένο με κωδικό κλειδώματος ή τον αριθμό PIN, όταν δεν το χρησιμοποιείς.
- Μη χρησιμοποιείς το κινητό τηλέφωνό σου όταν βρίσκεσαι σε μέρη που δεν αισθάνεσαι ασφαλής.
- Προσπάθησε να έχεις το κινητό σου όσο το δυνατόν πιο αθέατο, όταν το έχεις μαζί σου ή το χρησιμοποιείς στο δρόμο.
- Βάλε το κινητό σε ασφαλή τσέπη, όταν βρίσκεσαι σε στάση λεωφορείου, στα μέσα μεταφοράς, σε πολυκαταστήματα, εμπορικά κέντρα, γήπεδα, χώρους διασκέδασης και γενικά σε χώρους όπου επικρατεί συνωστισμός.
- Μην αφήνεις το κινητό σου χωρίς επίβλεψη όταν βρίσκεσαι σε καφετέρια χώρους διασκέδασης και σε άλλους πολυσύχναστους χώρους.
- Μη μπαίνεις στη θάλασσα, αφήνοντας το κινητό σου τηλέφωνο (και άλλα αντικείμενα) στην παραλία, χωρίς επιτήρηση.
- Στο σπίτι, μην αφήνεις το κινητό σου τηλέφωνο κοντά σε ανοικτά παράθυρα ή πάνω σε τραπέζια στην αυλή, κοντά στο δρόμο.
- Μην αφήνεις το κινητό σου χωρίς επίβλεψη στο αυτοκίνητο. Σε περίπτωση που πρέπει να το αφήσεις μέσα στο αυτοκίνητο, τοποθέτησέ το σε σημείο, όπου δεν θα είναι ορατό.
- Κατάγραψε και διατήρησε σε ασφαλές μέρος τον αριθμό ΙΜΕΙ της συσκευής σου. Κάθε κινητό τηλέφωνο έχει έναν 15ψήφιο ΙΜΕΙ αριθμό, ο οποίος είναι μοναδικός και προσδιορίζει την ταυτότητα της συσκευής.
Μπορείς να δεις αυτόν τον αριθμό στην οθόνη του κινητού σου τηλεφώνου πληκτρολογώντας: *#06#
(Αστέρι-Δίεση-Μηδέν-Έξι-Δίεση) . - Κατέγραψε τον αριθμό σειράς της συσκευής σου, ο οποίος συνήθως αναγράφεται στο σημείο όπου αναγράφεται και ο αριθμός ΙΜΕΙ.
- Ενημέρωσε εγγράφως τον πάροχο υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας για την κλοπή, προκειμένου να απαγορεύσει τη λήψη ή/και παροχή οποιασδήποτε υπηρεσίας ηλεκτρονικών επικοινωνιών απο τη συσκευή σου.
- Δημιούργησε ένα σταθερό δικό σου σημάδι στη συσκευή, ώστε να είναι πιο εύκολη η αναγνώριση σε περίπτωση κλοπής. Ακόμα και μία φωτογραφία του κινητού μπορεί να φανεί χρήσιμη σε περίπτωση εντοπισμού του.
(Μαρκάρισμα του κινητού μπορεί να γίνει με ένα μαρκαδόρο ή με ένα αιχμηρό αντικείμενο. Υπάρχουν και ειδικά στυλό, με ακτίνες UV, οι οποίες είναι αόρατες με γυμνό μάτι και μόνο όταν φωτιστεί εμφανίζεται η εγγραφή). - Μη δίνεις εύκολα το κινητό σου σε κάποιον άγνωστο, ο οποίος σου ζήτησε να κάνει μία «επείγουσα κλήση», χωρίς να ερευνάς και να βεβαιώνεσαι για το ότι πράγματι υπάρχει τέτοια ανάγκη.
- Μην εμπιστεύεσαι έναν άγνωστο, ο οποίος θα σου ζητήσει να δει το κινητό σου για να διαπιστώσει αν είναι αυτό που «έχασε» ή για να εξετάσει το μοντέλο ή για άλλη παρόμοια δικαιολογία.
- Σε περίπτωση απειλής με οποιοδήποτε όπλο, μη διακινδυνεύεις τη ζωή ή τη σωματική σου ακεραιότητα, για να διατηρήσεις στη κατοχή σου το κινητό τηλέφωνο.
- Διάβασε προσεκτικά και εφάρμοσε τις συμβουλές ασφάλειας του προμηθευτή του κινητού σου τηλεφώνου.
- Ενημέρωσε αμέσως την πάροχο εταιρεία σε περίπτωση κλοπής ή απώλειας του κινητού τηλεφώνου.
- Κατάγγειλε στην Αστυνομία την παράνομη αφαίρεση του κινητού σου.
- Κάλεσε το 100 σε οποιαδήποτε ύποπτη περίπτωση.
Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019
Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019
---> Του κουτιού... τα παραμύθια: Η παιδική σειρά που δημιουργήθηκε από Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες!
«Του κουτιού... τα παραμύθια»
Η παιδική σειρά με πρωταγωνίστρια την Παρασκευούλα
δημιουργήθηκε από Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες.
Πηγή άρθρου: www.mixanitouxronou.gr
Μια από τις αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές των παιδιών που μεγάλωσαν τη δεκαετία του ’80 ήταν «Του Κουτιού... τα Παραμύθια».
Κεντρικός χαρακτήρας ήταν η Παρασκευούλα και η υπόθεση ξεκινούσε μόλις νύχτωνε και πήγαινε στο δωμάτιό της για ύπνο. Η Παρασκεύουλα έλεγε στη μητέρα της «Καληνύχτα μαμά», η οποία της απαντούσε «Καληνύχτα Παρασκευούλα και φρόνιμα».
Μετά έκλεινε την πόρτα του δωματίου της για να κοιμηθεί. Όμως, η Παρασκευούλα δεν πήγαινε για ύπνο. Άνοιγε ένα μεγάλο κουτί που είχε κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι της, το οποίο ήταν γεμάτο παραμύθια.
Μέσα του υπήρχαν τέσσερις κούκλες, ο Ρούχλας, ο Φιόγκος, ο Σεβαστιανός και η Ήβη, τις οποίες πολλά παιδιά θεωρούσαν «τρομακτικές», ενώ ορισμένα τις αντιπαθούσαν.
Οι κούκλες εξιστορούσαν τα παραμύθια, εκ των οποίων τα πιο δημοφιλή ήταν «Η ωραία και το τέρας» , «Το μπιζέλι», «Η Κάτια και ο Διάβολος» και ο «Ο σοφός δικαστής».
Οι ταλαντούχοι κουκλοπαίχτες από την Πόλη.
Το πρώτο επεισόδιο της σειράς μεταδόθηκε στην ΕΡΤ το 1987. Διαρκούσε 25-35 λεπτά, ενώ η σειρά κράτησε έως το 1988. Συνολικά προβλήθηκαν 22 επεισόδια.
Δημιουργός της ήταν η Ήβη Σοφιανού, η οποία είχε δημιουργήσει επίσης τη σειρά «Οι μύθοι του Αισώπου» και μαζί με τον αδερφό της θεωρούνταν από τους καλύτερους κουκλοπαίχτες στον κόσμο.
Η οικογένεια Σοφιανού συνεργαζόταν με την ΕΡΤ από τη δεκαετία του ’70. Αρχικά ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου η οικογένεια τους ασχολούνταν με το κουκλοθέατρο από το 1953 παίζοντας στη «Μικρή Σκηνή».
Μετά τα Σεπτεμβριανά η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα, όπου μετέφεραν τη Μικρή Σκηνή και συνέχισαν την οικογενειακή παράδοση στο κουκλοθέατρο. Παρουσίασαν στην κρατική τηλεόραση δημοφιλή προγράμματα με τηλεοπτικές κούκλες, τα οποία απέκτησαν φανατικό κοινό.
«Του Κουτιού... τα Παραμύθα» ήταν από τις πρώτες σειρές με κούκλες που προβλήθηκαν στην ΕΡΤ.
Στην πραγματικότητα ο Ρούχλας ήταν ο Παύλος Κοντογιαννίδης,
Φιόγκος ο Φαίδων Σοφιανός,
ο Σεβαστιανός ο Παύλος Χαϊκάλης
και η Μελιά η Ήβη Σοφιανού.
Την Παρασκευούλα υποδυόταν η ηθοποιός Παρασκευή Γεωργιάδου. Χαρακτηριστικό της σειράς ήταν το τραγούδι της εισαγωγής, το οποίο είχε συνθέσει ο μουσικός Ηλίας Ανδριόπουλος, ο οποίος έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως η Μπέλλου, ο Ξυλούρης και ο Μάνος Ελευθερίου.
Τους στίχους έγραψε ο στιχουργός Μιχάλης Μπουρμπούλης:
«Άνοιξε αυτό το κουτί, παραμύθι να ακουστεί,
η φαντασία σου κι η μουσική μας
σε ταξιδεύουνε στα πέρατα της γης.»
Κάντε κλικ στο σύνδεσμο για να δείτε
το 1ο επεισόδιο της σειράς:
https://www.youtube.com/watch?v=A-OhnQ1_5EY
Η παιδική σειρά με πρωταγωνίστρια την Παρασκευούλα
δημιουργήθηκε από Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες.
Πηγή άρθρου: www.mixanitouxronou.gr
Μια από τις αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές των παιδιών που μεγάλωσαν τη δεκαετία του ’80 ήταν «Του Κουτιού... τα Παραμύθια».
Κεντρικός χαρακτήρας ήταν η Παρασκευούλα και η υπόθεση ξεκινούσε μόλις νύχτωνε και πήγαινε στο δωμάτιό της για ύπνο. Η Παρασκεύουλα έλεγε στη μητέρα της «Καληνύχτα μαμά», η οποία της απαντούσε «Καληνύχτα Παρασκευούλα και φρόνιμα».
Μετά έκλεινε την πόρτα του δωματίου της για να κοιμηθεί. Όμως, η Παρασκευούλα δεν πήγαινε για ύπνο. Άνοιγε ένα μεγάλο κουτί που είχε κρυμμένο κάτω από το κρεβάτι της, το οποίο ήταν γεμάτο παραμύθια.
Μέσα του υπήρχαν τέσσερις κούκλες, ο Ρούχλας, ο Φιόγκος, ο Σεβαστιανός και η Ήβη, τις οποίες πολλά παιδιά θεωρούσαν «τρομακτικές», ενώ ορισμένα τις αντιπαθούσαν.
Οι κούκλες εξιστορούσαν τα παραμύθια, εκ των οποίων τα πιο δημοφιλή ήταν «Η ωραία και το τέρας» , «Το μπιζέλι», «Η Κάτια και ο Διάβολος» και ο «Ο σοφός δικαστής».
Οι ταλαντούχοι κουκλοπαίχτες από την Πόλη.
Δημιουργός της ήταν η Ήβη Σοφιανού, η οποία είχε δημιουργήσει επίσης τη σειρά «Οι μύθοι του Αισώπου» και μαζί με τον αδερφό της θεωρούνταν από τους καλύτερους κουκλοπαίχτες στον κόσμο.
Η οικογένεια Σοφιανού συνεργαζόταν με την ΕΡΤ από τη δεκαετία του ’70. Αρχικά ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου η οικογένεια τους ασχολούνταν με το κουκλοθέατρο από το 1953 παίζοντας στη «Μικρή Σκηνή».
Μετά τα Σεπτεμβριανά η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα, όπου μετέφεραν τη Μικρή Σκηνή και συνέχισαν την οικογενειακή παράδοση στο κουκλοθέατρο. Παρουσίασαν στην κρατική τηλεόραση δημοφιλή προγράμματα με τηλεοπτικές κούκλες, τα οποία απέκτησαν φανατικό κοινό.
«Του Κουτιού... τα Παραμύθα» ήταν από τις πρώτες σειρές με κούκλες που προβλήθηκαν στην ΕΡΤ.
Στην πραγματικότητα ο Ρούχλας ήταν ο Παύλος Κοντογιαννίδης,
Φιόγκος ο Φαίδων Σοφιανός,
ο Σεβαστιανός ο Παύλος Χαϊκάλης
και η Μελιά η Ήβη Σοφιανού.
Την Παρασκευούλα υποδυόταν η ηθοποιός Παρασκευή Γεωργιάδου. Χαρακτηριστικό της σειράς ήταν το τραγούδι της εισαγωγής, το οποίο είχε συνθέσει ο μουσικός Ηλίας Ανδριόπουλος, ο οποίος έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως η Μπέλλου, ο Ξυλούρης και ο Μάνος Ελευθερίου.
Τους στίχους έγραψε ο στιχουργός Μιχάλης Μπουρμπούλης:
«Άνοιξε αυτό το κουτί, παραμύθι να ακουστεί,
η φαντασία σου κι η μουσική μας
σε ταξιδεύουνε στα πέρατα της γης.»
Κάντε κλικ στο σύνδεσμο για να δείτε
το 1ο επεισόδιο της σειράς:
https://www.youtube.com/watch?v=A-OhnQ1_5EY
Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2019
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019
Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019
{**}Γίνομαι καλύτερο χαϊβάνι{**}
για το δάνειο Πολάκη
που πήρε από την Attica Bank.
Που την Attica Bank ελέγχει
η ίδια η Τράπεζα της Ελλάδος.
Που η Τράπεζα της Ελλάδος
ενέκρινε αρχικά το δάνειο
που έδωσε η Attica Bank στον Πολάκη!
Μαγικό; Μου αρέσει να με κοροϊδεύουν!
Γίνομαι καλύτερο χαϊβάνι!
Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2019
{**}Οι μετοχές, ο κερατάς και ο δαρμένος{**}
{Οι μετοχές, ο κερατάς και ο δαρμένος}
Όταν τα χρήματα έρεαν αφειδώς και ολοταχώς στις τσέπες πολλών εκτός από τις δικές μου και όλο έραβαν καινούριες τσέπες στον ράφτη τους για να βάζουνε τα φράγκα μέσα, εκεί κοντά στις παραμονές του μιλλένιουμ αποφάσισα να ασχοληθώ κι εγώ με το χρηματιστήριο. Μπας και έραβα καμία τσέπη για να νιώσω κι εγώ αυτό το "Μαζί τα φάγαμε" του ευτραφούς πολιτικού της χώρας, που μας το ξεφούρνισε αρκετά χρόνια αργότερα.
Πώς ασχολήθηκα με το χρηματιστήριο; Ε, σκέφτηκα να αγοράσω μερικές μετοχές της τράπεζας VITA BANK. Βλέπετε εργαζόμουν στην εταιρεία PACI, θυγατρική της εν λόγω τράπεζας και μας έκαναν ειδικές τιμές στους εργαζομένους.
Ως χώρα είχαμε ήδη αναλάβει και τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και όποια πέτρα και να σήκωνες έβλεπες φράγκα από κάτω. Σου άφηναν να πιστεύεις ότι αυτή ήταν η αποτίμηση σε χρήμα για τις εργασιακές υπηρεσίες που προσέφερες. Χρήμα με τη σέσουλα για κάποιους και με μικρό σεσουλάκι για κάποιους άλλους. Αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Αλλά το καταλάβαμε, κυρίως εμείς με το μικρό σεσουλάκι, πολλά χρόνια αργότερα με οδυνηρό τρόπο.
Με το χρηματιστήριο αλλά και ό,τι είχε σχέση με κρατικές "επενδύσεις" και αυγάτισμα χρημάτων του δημοσίου εγώ το σνόμπαρα. Γιατί για να αυγατίσεις λεφτά, πρέπει να τα έχεις κιόλας. Εγώ ό,τι κλώσαγα, τα έτρωγα. Δεν περίσσευαν για αυγάτισμα.
Έλα όμως, που και το έξυπνο ποντιακό πουλί από τη μύτη πιάνεται και αυτό; Πήρα, λοιπόν, την απόφαση μια ωραίαν πρωΐαν κι ενώ καθόμουν στο γραφείο μου, να αγοράσω κι εγώ μετοχές.
Το σωτήριον έτος 1999, αγόρασα δέκα μετοχές της τράπεζας VITA BANK. Είχα δώσει 200.000 δραχμές τότε. Ήταν τα χρήματα από το δώρο του Πάσχα, αν θυμάμαι καλά. Είκοσι χιλιάδες δραχμές η κάθε μετοχή δηλαδή, σύμφωνα με τα εξαιρετικά μαθηματικά που είχα μάθει στο σχολείο.
Αγόρασα λιγότερα κόκκινα αυγά εκείνο το Πάσχα, αλλά απέκτησα μετοχές σε ελληνική τράπεζα. Έγινα μεγαλοεπενδυτής με τον αστρονομικό αριθμό των... δέκα μετοχών. Γελάγανε και τα ντουβάρια στη Σοφοκλέους. Εκεί ήταν το Χρηματιστήριο Αθηνών τότε.
Με τον καιρό, αυτές οι μετοχές έγιναν είκοσι, με τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και μερισμάτων της τράπεζας.
Με τον ίδιο τρόπο ''κέρδισα'' ακόμη εννιά μετοχές. Έτσι στο σύνολό τους έφτασαν τις είκοσι-εννέα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ, ούτε να πουλήσω, ούτε να αγοράσω. Απλά τις είχα στο χαρτοφυλάκιό μου. Ένας Πόντιος με χαρτοφυλάκιο.
Άρχισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2004, τέλειωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2004, πέρασαν και πέρασαν χρόνια... πέρασαν κι άλλα χρόνια... άρχισε το μνημόνιο το 2010, τελείωσε το μνημόνιο το 2018 και μέχρι τώρα, το άλλον σωτήριον έτος 2019, δεν είχα μάθει σε ποιο δρόμο ήταν οι μετοχούλες μου.
Δεν είχα ασχοληθεί καν, όλο αυτό το διάστημα. Τόσο δεινός παίχτης ήμουν. Το καταλάβατε αυτό.
Και χθες το βράδυ είδα στο όνειρό μου, λέει, ότι ήμουν σε ένα κρουαζιερόπλοιο, λέει, ότι έρχεται η προσωπική γραμματέας μου, λέει, για να μου υπενθυμίσει, λέει, ότι πρέπει μόλις γυρίσουμε από τις Μαλδίβες στην Ελλάδα, λέει, ότι πρέπει να πάμε το κροαζιερόπλοιο για το ετήσιο σέρβις, λέει, γιατί έπρεπε να του αλλάξουμε λάδια, λέει, και ελαστικά γιατί είχαν φθαρεί, λέει.
Και από αυτά που έλεγε, θεώρησα ότι είμαι και ο ιδιοκτήτης αυτού του πλεούμενου.
Τώρα βέβαια, που το σκέφτομαι ξυπνητός, τα κρουαζιερόπλοια δεν έχουν ελαστικά. Αλλά όνειρο ήταν, ό,τι ήθελα έβλεπα ο Πόντιος. Αλλά ο ιδιοκτήτης του ήμουν σίγουρα, πάντως. Το είδα στο όνειρό μου.
Σήμερα το πρωί που ξύπνησα και μου ήρθε στο μυαλό μου το όνειρο που είδα με το κρουαζιερόπλοιο, θεώρησα ότι ήταν ένα σημάδι εξ ουρανού. Και τι άλλο μου ήρθε στο μυαλό; Μα, οι μετοχές που είχα αγοράσει πριν είκοσι χρόνια. Ε, να ετοιμαστώ να πεταχτώ μέχρι την τράπεζα να μάθω σε τι φάση είναι. Κι αν κρίνω από το όνειρο, μπορεί από τα κέρδη να μην αγοράσω κρουαζιερόπλοιο -γιατί τα όνειρα δεν βγαίνουν και πάντα αληθινά- αλλά τουλάχιστον να αγοράσω ένα σπιτάκι να βάλω το κεφαλάκι μου μέσα να μη βρέχεται από την βροχή το χειμώνα και να μην καίγεται από τον ήλιο το καλοκαίρι.
Φοράω την τραγιάσκα μου και φτάνω στην τράπεζα VITA BANK. Είχα και λίγη αγωνία γιατί δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ ένα μεγάλο ποσό από το κέρδος των μετοχών μου. Στρογγυλοκάθομαι στην καρέκλα μπροστά από τον υπάλληλο που θα ρωτούσα, και του αμολάω την ερώτηση:
-Καλημέρα σας. Επειδή έχω αρκετά χρόνια να μάθω για τις μετοχές μου που έχω στην τράπεζά σας, μπορείτε να με ενημερώσετε σχετικά;
-Ευχαρίστως να σας ενημερώσω. Αν βέβαια, τις έχετε ακόμη.
Εκείνος αρχίζει να κοπανάει τα δάκτυλά του στο πληκτρολόγιο και εμένα άρχισαν να βαράνε καμπάνες σαν αυτές που ακούμε τη Μεγάλη Παρασκευή. Πάντως σήμερα ήταν Τρίτη, και σίγουρα όχι Μεγάλη.
Τον ερωτάω:
-Τι ακριβώς εννοείτε "αν τις έχω ακόμη";
-Ξέρετε, με τη οικονομική κρίση και τα μνημόνια, οι τράπεζες -πάντα σύμφωνα με το νόμο- έκαναν ''ριβέρς στοκ σπλιτ'' στην απταίστως ελληνικήν. Γιατί στην απταίστως αγγλικήν λέγεται ''reverse stock split''.
-Μα, τι μου λέτε; Ενδιαφέρον ακούγεται αυτό, του λέω εγώ με το στόμα ανοιχτό χωρίς να έχω καταλάβει γρι από αυτό που μου είπε. Και συνεχίζω:
-Τι ακριβώς σημαίνει αυτό το… ‘’auto reverse’’, γιατί εγώ είμαι ένα απλός και τραγιασκοφόρος Πόντιος και δεν το κατάλαβα;
-Να σας εξηγήσω με δυο απλά λόγια, κύριε.
Και μου εξηγεί. Και μένω κάγκελο. Και οι καμπάνες συνέχιζαν να βαράνε πένθιμα. Μου λέει, λοιπόν.
-Συγχώνευση μετοχών (reverse stock split) είναι η εταιρική πράξη κατά την οποία μειώνονται οι υπάρχουσες μετοχές μιας επιχείρησης και αυξάνεται η τιμή τους αναλογικά ώστε να μην αλλάξει η συνολική αξία των μετοχών που έχει στα χέρια του κάθε μέτοχος.
-Άρα, να υποθέσω ότι έχω τουλάχιστον τις μισές.
-Δυστυχώς ούτε τις μισές έχετε, κύριε.
Τις καμπάνες μου μέσα..., σκέφτομαι από μέσα μου και του λέω από έξω μου.
-Δηλαδή έχω τις μισές των μισών;
-Δεν έχετε ούτε μία μετοχή, κύριε στο όνομά σας.
Σκοτάδι μπρος μου. Μα τι μου λέει αυτός τώρα; Πάει το κρουαζιερόπλοιο που είδα στο όνειρό μου. Ούτε καρυδότσουφλο δεν είναι, τώρα, σκέφτομαι πάλι από μέσα μου, δεν του λέω τίποτα από έξω μου και συνεχίζει ο υπάλληλος να μου εξηγεί.
-Αυτή η διαδικασία μπορεί να γίνει χωρίς την συγκατάθεσή σας -πάντα νόμιμα- και μπορεί να γίνει πολλές φορές. Άρα, στην περίπτωσή σας, επειδή είχατε λίγες μετοχές, στην επαναλαμβανόμενη διαδικασία -πάντα σύμφωνα με το νόμο- δεν σας έμεινε καμιά μετοχή στο όνομά σας. Δυστυχώς.
-Σύμφωνα με το νόμο! Δεν το είπατε, τον συμπληρώνω εγώ.
-Ναι σωστά, μου απαντάει.
-Ευτυχώς, του λέω αστειευόμενος, που δεν χρωστάω και στην τράπεζα κι από πάνω.
Τι το΄θελα και το είπα; Το χιούμορ με μάρανε τον Πόντιο επενδυτή του τριωδίου που άρχισε και χθες.
Και μου απαντάει, ο συμπαθής κατά τα άλλα, τραπεζικός υπάλληλος.
-Χρωστάτε, κύριε.
-Εεεε; Συγγνώμη, μπορείτε να μου επαναλάβετε γιατί χτυπάνε οι καμπάνες και δεν άκουσα;
-Ποιες καμπάνες κύριε;
-Ε, τίποτα, κάτι δικό μου σκεφτόμουν. Μου εξηγείτε, παρακαλώ;
-Ασφαλώς. Υπάρχουν έξοδα χαρτοφυλακίου που βαρύνουν τον επενδυτή. Και αυτά τα έξοδα μέχρι στιγμής είναι 23,90€.
Και αν δεν τα εξοφλήσετε να κλείσετε τον λογαριασμό, αυτό το ποσό θα αυξάνεται.
Μετά από αυτό το κερασάκι στην επενδυτική μου τούρτα, τον χαιρέτησα, φόρεσα το φέσι μου -δηλαδή την τραγιάσκα μου-
και βγήκα από την τράπεζα.
Ανέβηκα στο κρουαζιερόπλοιο-μοτοσακό μου και γύρισα σπίτι σκεπτόμενος ότι τελικά ήμουν και κερατάς και δαρμένος. Ή όπως λέει ο σοφός λαός, εκεί που μου χρωστούσαν, μου πήραν και το βόδι. Στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, το βόδι ήμουν εγώ.
©Σωκράτης Σημαιοφορίδης - Τρίτη, 19 Φεβρουαρίου 2019
www.SokratesDrankThePontium.gr
Όταν τα χρήματα έρεαν αφειδώς και ολοταχώς στις τσέπες πολλών εκτός από τις δικές μου και όλο έραβαν καινούριες τσέπες στον ράφτη τους για να βάζουνε τα φράγκα μέσα, εκεί κοντά στις παραμονές του μιλλένιουμ αποφάσισα να ασχοληθώ κι εγώ με το χρηματιστήριο. Μπας και έραβα καμία τσέπη για να νιώσω κι εγώ αυτό το "Μαζί τα φάγαμε" του ευτραφούς πολιτικού της χώρας, που μας το ξεφούρνισε αρκετά χρόνια αργότερα.
Πώς ασχολήθηκα με το χρηματιστήριο; Ε, σκέφτηκα να αγοράσω μερικές μετοχές της τράπεζας VITA BANK. Βλέπετε εργαζόμουν στην εταιρεία PACI, θυγατρική της εν λόγω τράπεζας και μας έκαναν ειδικές τιμές στους εργαζομένους.
Ως χώρα είχαμε ήδη αναλάβει και τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και όποια πέτρα και να σήκωνες έβλεπες φράγκα από κάτω. Σου άφηναν να πιστεύεις ότι αυτή ήταν η αποτίμηση σε χρήμα για τις εργασιακές υπηρεσίες που προσέφερες. Χρήμα με τη σέσουλα για κάποιους και με μικρό σεσουλάκι για κάποιους άλλους. Αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Αλλά το καταλάβαμε, κυρίως εμείς με το μικρό σεσουλάκι, πολλά χρόνια αργότερα με οδυνηρό τρόπο.
Με το χρηματιστήριο αλλά και ό,τι είχε σχέση με κρατικές "επενδύσεις" και αυγάτισμα χρημάτων του δημοσίου εγώ το σνόμπαρα. Γιατί για να αυγατίσεις λεφτά, πρέπει να τα έχεις κιόλας. Εγώ ό,τι κλώσαγα, τα έτρωγα. Δεν περίσσευαν για αυγάτισμα.
Έλα όμως, που και το έξυπνο ποντιακό πουλί από τη μύτη πιάνεται και αυτό; Πήρα, λοιπόν, την απόφαση μια ωραίαν πρωΐαν κι ενώ καθόμουν στο γραφείο μου, να αγοράσω κι εγώ μετοχές.
Το σωτήριον έτος 1999, αγόρασα δέκα μετοχές της τράπεζας VITA BANK. Είχα δώσει 200.000 δραχμές τότε. Ήταν τα χρήματα από το δώρο του Πάσχα, αν θυμάμαι καλά. Είκοσι χιλιάδες δραχμές η κάθε μετοχή δηλαδή, σύμφωνα με τα εξαιρετικά μαθηματικά που είχα μάθει στο σχολείο.
Αγόρασα λιγότερα κόκκινα αυγά εκείνο το Πάσχα, αλλά απέκτησα μετοχές σε ελληνική τράπεζα. Έγινα μεγαλοεπενδυτής με τον αστρονομικό αριθμό των... δέκα μετοχών. Γελάγανε και τα ντουβάρια στη Σοφοκλέους. Εκεί ήταν το Χρηματιστήριο Αθηνών τότε.
Με τον καιρό, αυτές οι μετοχές έγιναν είκοσι, με τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και μερισμάτων της τράπεζας.
Με τον ίδιο τρόπο ''κέρδισα'' ακόμη εννιά μετοχές. Έτσι στο σύνολό τους έφτασαν τις είκοσι-εννέα. Δεν ασχολήθηκα ποτέ, ούτε να πουλήσω, ούτε να αγοράσω. Απλά τις είχα στο χαρτοφυλάκιό μου. Ένας Πόντιος με χαρτοφυλάκιο.
Άρχισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2004, τέλειωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες το 2004, πέρασαν και πέρασαν χρόνια... πέρασαν κι άλλα χρόνια... άρχισε το μνημόνιο το 2010, τελείωσε το μνημόνιο το 2018 και μέχρι τώρα, το άλλον σωτήριον έτος 2019, δεν είχα μάθει σε ποιο δρόμο ήταν οι μετοχούλες μου.
Δεν είχα ασχοληθεί καν, όλο αυτό το διάστημα. Τόσο δεινός παίχτης ήμουν. Το καταλάβατε αυτό.
Και χθες το βράδυ είδα στο όνειρό μου, λέει, ότι ήμουν σε ένα κρουαζιερόπλοιο, λέει, ότι έρχεται η προσωπική γραμματέας μου, λέει, για να μου υπενθυμίσει, λέει, ότι πρέπει μόλις γυρίσουμε από τις Μαλδίβες στην Ελλάδα, λέει, ότι πρέπει να πάμε το κροαζιερόπλοιο για το ετήσιο σέρβις, λέει, γιατί έπρεπε να του αλλάξουμε λάδια, λέει, και ελαστικά γιατί είχαν φθαρεί, λέει.
Και από αυτά που έλεγε, θεώρησα ότι είμαι και ο ιδιοκτήτης αυτού του πλεούμενου.
Τώρα βέβαια, που το σκέφτομαι ξυπνητός, τα κρουαζιερόπλοια δεν έχουν ελαστικά. Αλλά όνειρο ήταν, ό,τι ήθελα έβλεπα ο Πόντιος. Αλλά ο ιδιοκτήτης του ήμουν σίγουρα, πάντως. Το είδα στο όνειρό μου.
Σήμερα το πρωί που ξύπνησα και μου ήρθε στο μυαλό μου το όνειρο που είδα με το κρουαζιερόπλοιο, θεώρησα ότι ήταν ένα σημάδι εξ ουρανού. Και τι άλλο μου ήρθε στο μυαλό; Μα, οι μετοχές που είχα αγοράσει πριν είκοσι χρόνια. Ε, να ετοιμαστώ να πεταχτώ μέχρι την τράπεζα να μάθω σε τι φάση είναι. Κι αν κρίνω από το όνειρο, μπορεί από τα κέρδη να μην αγοράσω κρουαζιερόπλοιο -γιατί τα όνειρα δεν βγαίνουν και πάντα αληθινά- αλλά τουλάχιστον να αγοράσω ένα σπιτάκι να βάλω το κεφαλάκι μου μέσα να μη βρέχεται από την βροχή το χειμώνα και να μην καίγεται από τον ήλιο το καλοκαίρι.
Φοράω την τραγιάσκα μου και φτάνω στην τράπεζα VITA BANK. Είχα και λίγη αγωνία γιατί δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ ένα μεγάλο ποσό από το κέρδος των μετοχών μου. Στρογγυλοκάθομαι στην καρέκλα μπροστά από τον υπάλληλο που θα ρωτούσα, και του αμολάω την ερώτηση:
-Καλημέρα σας. Επειδή έχω αρκετά χρόνια να μάθω για τις μετοχές μου που έχω στην τράπεζά σας, μπορείτε να με ενημερώσετε σχετικά;
-Ευχαρίστως να σας ενημερώσω. Αν βέβαια, τις έχετε ακόμη.
Εκείνος αρχίζει να κοπανάει τα δάκτυλά του στο πληκτρολόγιο και εμένα άρχισαν να βαράνε καμπάνες σαν αυτές που ακούμε τη Μεγάλη Παρασκευή. Πάντως σήμερα ήταν Τρίτη, και σίγουρα όχι Μεγάλη.
Τον ερωτάω:
-Τι ακριβώς εννοείτε "αν τις έχω ακόμη";
-Ξέρετε, με τη οικονομική κρίση και τα μνημόνια, οι τράπεζες -πάντα σύμφωνα με το νόμο- έκαναν ''ριβέρς στοκ σπλιτ'' στην απταίστως ελληνικήν. Γιατί στην απταίστως αγγλικήν λέγεται ''reverse stock split''.
-Μα, τι μου λέτε; Ενδιαφέρον ακούγεται αυτό, του λέω εγώ με το στόμα ανοιχτό χωρίς να έχω καταλάβει γρι από αυτό που μου είπε. Και συνεχίζω:
-Τι ακριβώς σημαίνει αυτό το… ‘’auto reverse’’, γιατί εγώ είμαι ένα απλός και τραγιασκοφόρος Πόντιος και δεν το κατάλαβα;
-Να σας εξηγήσω με δυο απλά λόγια, κύριε.
Και μου εξηγεί. Και μένω κάγκελο. Και οι καμπάνες συνέχιζαν να βαράνε πένθιμα. Μου λέει, λοιπόν.
-Συγχώνευση μετοχών (reverse stock split) είναι η εταιρική πράξη κατά την οποία μειώνονται οι υπάρχουσες μετοχές μιας επιχείρησης και αυξάνεται η τιμή τους αναλογικά ώστε να μην αλλάξει η συνολική αξία των μετοχών που έχει στα χέρια του κάθε μέτοχος.
-Άρα, να υποθέσω ότι έχω τουλάχιστον τις μισές.
-Δυστυχώς ούτε τις μισές έχετε, κύριε.
Τις καμπάνες μου μέσα..., σκέφτομαι από μέσα μου και του λέω από έξω μου.
-Δηλαδή έχω τις μισές των μισών;
-Δεν έχετε ούτε μία μετοχή, κύριε στο όνομά σας.
Σκοτάδι μπρος μου. Μα τι μου λέει αυτός τώρα; Πάει το κρουαζιερόπλοιο που είδα στο όνειρό μου. Ούτε καρυδότσουφλο δεν είναι, τώρα, σκέφτομαι πάλι από μέσα μου, δεν του λέω τίποτα από έξω μου και συνεχίζει ο υπάλληλος να μου εξηγεί.
-Αυτή η διαδικασία μπορεί να γίνει χωρίς την συγκατάθεσή σας -πάντα νόμιμα- και μπορεί να γίνει πολλές φορές. Άρα, στην περίπτωσή σας, επειδή είχατε λίγες μετοχές, στην επαναλαμβανόμενη διαδικασία -πάντα σύμφωνα με το νόμο- δεν σας έμεινε καμιά μετοχή στο όνομά σας. Δυστυχώς.
-Σύμφωνα με το νόμο! Δεν το είπατε, τον συμπληρώνω εγώ.
-Ναι σωστά, μου απαντάει.
-Ευτυχώς, του λέω αστειευόμενος, που δεν χρωστάω και στην τράπεζα κι από πάνω.
Τι το΄θελα και το είπα; Το χιούμορ με μάρανε τον Πόντιο επενδυτή του τριωδίου που άρχισε και χθες.
Και μου απαντάει, ο συμπαθής κατά τα άλλα, τραπεζικός υπάλληλος.
-Χρωστάτε, κύριε.
-Εεεε; Συγγνώμη, μπορείτε να μου επαναλάβετε γιατί χτυπάνε οι καμπάνες και δεν άκουσα;
-Ποιες καμπάνες κύριε;
-Ε, τίποτα, κάτι δικό μου σκεφτόμουν. Μου εξηγείτε, παρακαλώ;
-Ασφαλώς. Υπάρχουν έξοδα χαρτοφυλακίου που βαρύνουν τον επενδυτή. Και αυτά τα έξοδα μέχρι στιγμής είναι 23,90€.
Και αν δεν τα εξοφλήσετε να κλείσετε τον λογαριασμό, αυτό το ποσό θα αυξάνεται.
Μετά από αυτό το κερασάκι στην επενδυτική μου τούρτα, τον χαιρέτησα, φόρεσα το φέσι μου -δηλαδή την τραγιάσκα μου-
και βγήκα από την τράπεζα.
Ανέβηκα στο κρουαζιερόπλοιο-μοτοσακό μου και γύρισα σπίτι σκεπτόμενος ότι τελικά ήμουν και κερατάς και δαρμένος. Ή όπως λέει ο σοφός λαός, εκεί που μου χρωστούσαν, μου πήραν και το βόδι. Στην προκειμένη περίπτωση, βέβαια, το βόδι ήμουν εγώ.
©Σωκράτης Σημαιοφορίδης - Τρίτη, 19 Φεβρουαρίου 2019
www.SokratesDrankThePontium.gr
Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019
{Ελβιέλλα, η ιστορία του ελληνικού παπουτσιού}
"Ελβιέλες,
τα ελληνικά Αllstar-άκια
που γεννήθηκαν στην Καλλιθέα"
Πηγή: https://www.nou-pou.gr
Η ελβιέλα γεννήθηκε νότια και παραχώρησε το όνομά της σε μια ολόκληρη κατηγορία παπουτσιών την εποχή εκείνη, αυτά που σήμερα λέμε “σταράκια”.
“‘Ελβις Πρίσλευ ξαναέλα, με παπούτσια ελβιέλα” ή “ελβιέλα θα φορέσω για ν’ αρέσω” ήταν δύο από τα πολλά συνθήματα της εποχής με πρωταγωνίστρια την Ελβιέλα, τα πάνινα παπούτσια με τη λαστιχένια σόλα, πρόγονο των All Star, με ελληνικότατη, όμως, καταγωγή. Τότε που στο “Ροκ” ο Σταμάτης Κραουνάκης με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη τραγουδούσαν «Ροκ είναι σμόκιν και ελβιέλο / είναι ο Αμπότ με τον Κοστέλο / αυτοί ‘ναι ροκ!». Και αν η νέα γενιά, σήμερα, αναγνωρίζει μόνο τα πάνινα της Converse, η Ελλάδα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχε τη δική της λέξη για να περιγράψει τα συγκεκριμένα παπούτσια.
Όσοι έχουν περάσει ήδη το κατώφλι των 40 χρόνων, πιθανότατα να είχαν ακούσει από τους γονείς τους τη φράση “Πάλιωσαν οι ελβιέλες σου, να πάμε στο Λαμπρόπουλο να πάρουμε καινούργιες για το σχολείο”, γιατί ήταν τα παπούτσια που φορούσαν τα παιδιά στη γυμναστική, στις παρελάσεις και τις γυμναστικές επιδείξεις αλλά σύντομα έγιναν σύμβολο των άγριων νιάτων του ’50, ένα στιλ που λάνσαρε με επιτυχία ο James Dean, με λευκό μπλουζάκι, τζιν και αθλητικό.
Οι ελβιέλες γεννήθηκαν στην Καλλιθέα, στην οδό Καλυψούς (κοντά στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο) το 1928 από την ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ., την Ελληνική Βιομηχανία Ελαστικού, με ιδρυτές τους Νικόλαο Μαυροφίδη και Νικόλαο Αγνιάδη, με καταγωγή από τη Μικρά Ασία. Εκείνη την εποχή αυτά ήταν τα μόνα αθλητικά παπούτσια που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, δεν υπήρχε άλλη εταιρεία που να κατασκευάζει τέτοιου είδους παπούτσια με λαστιχένια σόλα, οπότε το αρτικόλεξο της βιομηχανίας ταυτίστηκε στο μυαλό και την καθημερινότητα των Ελλήνων με τα πάνινα αθλητικά παπούτσια, τα οποία έβγαιναν μόνο σε λευκό χρώμα.
Ο αγγλικός όρος sneakers, τον οποίο χρησιμοποιούμε σήμερα
για τα αθλητικά, δεν είχε μπει ακόμη στο λεξιλόγιο των Ελλήνων, παρότι εισήχθη στα λήμματα των αγγλόφωνων λεξικών γύρω στα 1870, για να περιγράψει τα παπούτσια με λαστιχένια σόλα που δημιουργεί έναν χαμηλής έντασης ήχο και δίνει την ευκαιρία σε αυτόν που τα φοράει να περπατάει αθόρυβα, να κινείται ύπουλα δηλαδή όπως ακριβώς μεταφράζεται η λέξη “sneak”, από όπου προκύπτει ο όρος.
Η ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ έμεινε ανενεργή σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής και άνθισε στη δεκαετία 1950-1960, που έφτασε να απασχολεί περίπου 300 εργαζόμενους. Ο αρχικός ιδρυτής της, ωστόσο, Νικόλαος Μαυροφίδης, είχε πεθάνει από το 1944, οπότε το μερίδιό του κληροδοτήθηκε στους γιούς του Αιμίλιο και Στέφανο Μαυροφίδη. Ο Αγνιάδης είχε αποχωρήσει επίσης, λόγω ηλικίας. Δυστυχώς, η εταιρεία σταμάτησε οριστικά τη λειτουργία της στα μέσα του 1961, καθώς υπέστη γενική κατάσχεση λόγω χρεών σε τράπεζες και ιδιώτες πιστωτές.
Η ονομασία της εταιρείας όμως, μετά το κλείσιμό της πωλήθηκε από τους πιστωτές στη μεγάλη υποδηματοποιία «Αλυσίδα» (που είχε ιδρυθεί το 1932 ως «Ηνωμένα Εργοστάσια Καουτσούκ Ο.Ε.»), με έδρα στη Θεσσαλονίκη και η εταιρεία μετονομάστηκε σε «Αλυσίδα-ΕΛΒΙΕΛΑ». Κάποιοι θυμούνται ακόμη, το μεγάλο μαγαζί της εταιρείας στη συμβολή Εγνατίας και Αριστοτέλους, απέναντι από το άγαλμα του Βενιζέλου. Για πολλά χρόνια επίσης, η Αλυσίδα- Ελβιέλα ήταν προμηθευτής τού Ελληνικού Στρατού. Όσοι υπηρέτησαν τη θητεία τους, ίσως θυμούνται τα μπλε πάνινα με άσπρη σόλα παπούτσια που χορηγούσαν στους νεοσύλλεκτους για τη γυμναστική.
Ωστόσο, ο ηλικίες στη δεκαετία των 30’s μεγάλωσαν με άλλον όρο για να χαρακτηρίσουν τα αθλητικά παπούτσια, κι αυτός δεν ήταν άλλος από τα “Sportex”. Αυτό συνέβη γιατί στα μέσα του 1970 ιδρύθηκε στην Ελλάδα από τον Νίκο Κατράντζο (αθλητή του Άρη Θεσσαλονίκης και γνωστό από τα καταστήματα KAΤΡΑΝΤΖΟΣΠΟΡ σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ηράκλειο Κρήτης) η «Sportex», αντιπροσωπεία γαλλικής εταιρείας αθλητικών υποδημάτων (Στην εποχή της Sportex δεν υπήρχαν NIKE, ΑDIDAS, PUMΑ), η οποία άρχισε να εισάγει σε μεγάλες ποσότητες τέτοια παπούτσια στη χώρα μας.
Το ατού τους ήταν πως τόσο εκείνα που εισήγαγε η αντιπροσωπεία της Sportex, όσο και εκείνα που παρήγαγε η Ζίτα Ελλάς έβγαιναν σε μεγάλη ποικοιλία χρωμάτων και όχι μόνο σε άσπρο και μπλε όπως οι ελβιέλες και είχαν πολύ μεγαλύτερη ζήτηση. Όμως τα παπούτσια με τη λαστιχένια σόλα εξακολοθούσαν να αποκαλούνται ελβιέλες μέχρι τις αρχές του 1983, όταν εισήχθησαν για 1η φορά στην Ελλάδα τα All Star κατασκευασμένα από την αμερικανική εταιρεία Converse.
Ακόμη και σήμερα όμως, υπάρχει μια γενιά που αποκαλεί τα αθλητικά ελβιέλες, ακόμη κι αν υπάρχει φαρδύ πλατύ πάνω τους το σήμα της Nike ή το στρογγυλό σήμα της Converse στο πλάι των All Star, γιατί γι’ αυτή τη γενιά οι σταρ ήταν αδιαμφισβήτητα οι ελβιέλες.
{Θα Σε Κάνω Βασίλισσα}
Θα Σε Κάνω Βασίλισσα
ΕΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ:
1964
ΣΕΝΑΡΙΟ:
Αλέκος Σακελλάριος
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ:
Χρήστος Γιαννακόπουλλος
«Θα Σε Κάνω Βασίλισσα»
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Αλέκος Σακελλάριος
ΜΟΥΣΙΚΗ:
Χρήστος Μουραμπάς
ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΙ:
Λάμπρος Κωνσταντάρας,
Νίκη Λινάρδου,
Θανάσης Βέγγος
ΑΝΤΛΗΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ:
Ταινιοθήκη Της Ελλάδος
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)