Μια ξανθιά στο βυθό!

Μια ξανθιά στο βυθό

Τι κάνει μια ξανθιά στο βυθό με ανοιχτά τα πόδια;
-Περιμένει ένα κοπάδι γλώσσες!

Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει!

Άντε βρε, 

μπαγάσικα!

Ο Άη Βασίλης

έρχεται!

Ευχές για μπερδεμένους!

Merry Christmas,

Merry Poppins,

Merry Panagiotara,

Merry Linda Chioti Mambo,

Merry Anoixe tin porta 

kai kleisti min tin kratas!

Τώρα, κάποιο από αυτά 

είναι η σωστή ευχή,

αλλά είμαι confused

και τα ΄χω χαμένα!

Τι θα συμβεί το νέο έτος;

Τι θα συμβεί το νέο έτος;
Ο άνθρωπος που γύρισε από το 2030 «αποκαλύπτει».

(CNN Greece, 16:26, Τρίτη, 18 Δεκεμβρίου 2018)

Ο Noah είναι ένας άνθρωπος από το… μέλλον, ο οποίος ισχυρίζεται πως γύρισε από το μακρινό 2030 και είναι αποφασισμένος να αποκαλύψει όλες τις μεγάλες «αλήθειες»!

Με αφορμή την αλλαγή έτους σε λίγες ημέρες, κάνει τις δικές του προβλέψεις και μοιράζεται όλα τα «μυστικά», ώστε η ανθρωπότητα να  είναι, όπως λέει, προετοιμασμένη για ό,τι συμβεί το 2019.

Ο άνθρωπος από το 2030, πιστεύει πως για έναν ανεξήγητο λόγο έπεσε σε μία… χρονοδείνη και ξαφνικά από εκεί που ζούσε 12 χρόνια μπροστά, ξύπνησε στο σήμερα!

Έτσι, μετά από αυτή τη… συναρπαστική εμπειρία του, αποφάσισε να γνωστοποιήσει τις γνώσεις του και στην υπόλοιπη ανθρωπότητα, για όλα όσα έχει ζήσει στο δικό του, πρόσφατο, παρελθόν.

Τι θα συμβεί λοιπόν το καινούριο έτος;

Μαζικές εισβολές UFO στον ουρανό της Γης.

Τεράστιο κύμα κακοκαιρίας θα πλήξει τις Μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ: «Θα είναι η μεγαλύτερη χιονοθύελλα του αιώνα» αναφέρει ο ταξιδιώτης του χρόνου.

Λανσάρισμα ενός ρομποτικού ματιού τον Απρίλιο, ενώ τον Ιούνιο θα παρουσιαστεί ένα σύστημα που θα βοηθάει τους ανθρώπους με αναπηρία να περπατήσουν ξανά.

Το 2020 ο Ντόναλντ Τραμπ θα εκλεχθεί ξανά στην προεδρία των ΗΠΑ: «Παιδιά δεν είναι γνώμη μου αυτό. Είναι γεγονότα».

Ο Noah, ισχυρίζεται μάλιστα πως στο -μέχρι πριν λίγο καιρό- παρόν του, εργαζόταν για την κυβέρνηση των ΗΠΑ και αυτός είναι ο λόγος που κρύβει την ταυτότητά του, σύμφωνα με τον ίδιο, γιατί δεν ξέρει τι μπορεί να του κάνουν!

Και για του λόγου το αληθές, δείτε το βίντεο 

κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο:

https://www.youtube.com/watch?time_continue=4&v=6cO8Utm9WlI

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Ο καιρός των Χριστουγέννων!

Ο Καλλιάνος ήταν σαφής 

στην πρόγνωσή του

για τον καιρό των Χριστουγέννων,

το πρωί στο OPEN. 

Είπε, ότι σύμφωνα 

με την αμερικάνικη μέθοδο πρόγνωσης

θα έχει κακοκαιρία τα Χριστούγεννα,

ενώ σύμφωνα 

με την ευρωπαϊκή μέθοδο πρόγνωσης

θα έχει καλοκαιρία τα Χριστούγεννα!

Τι ακριβώς δεν έχετε καταλάβει;

Επιδείνωση της κακοκαιρίας!

Σαν να έπιασε απότομα το κρύο!

Ας φορέσω το ζακετάκι μου!

Ψάχνοντας τον κατσικοπόδαρο!

Εσείς που εύχεστε στις γιορτές

«καλή χρονιά, πολλά λεφτά,

ευτυχές το νέο έτος» 

κλπ κλπ κλπ

και η χρονιά τελικά 

μας πάει γαμιώντας,

ξανασκεφτείτε το:

Κινδυνεύετε να χαρακτηριστείτε

ως κατσικοπόδαροι.

Τι τις θέτε τις ευχές;

Η νεράιδα και το παληκάρι!

"Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΛΗΚΑΡΙ"

Απορία:

Ποιος από τους δύο κάνει το παληκάρι;

ΕΡΕΥΝΑ: Η ερωτομανία είναι ψυχική διαταραχή;

«Ερωτομανία: Η ψυχική διαταραχή 

όταν κάποιος είναι απόλυτα πεπεισμένος 

ότι τον έχουν ερωτευθεί. 

Πόσο επικίνδυνη είναι»...

Δεν μπορώ να ακούω υπερβολές!

Εμένα με έχουν ερωτευτεί ταυτόχρονα

η γειτόνισσα, η φουρνάρισσα, 

η ταμίας στην τράπεζα,

η υπάλληλος του ταχυδρομείου,

τρεις άγνωστες από το facebook,

η οδηγός συρμού του μετρό,

και ο συντηρητής του ασανσέρ.

Τι ψυχική διαταραχή, μου λέτε;

Η κλωστή του Τσίπρα!

«Από μια κλωστή 

κρέμεται η κυβέρνηση»....

Βασικά, δεν είναι ακριβώς κλωστή

από αυτό που κρέμεται η κυβέρνηση!

Τρίχα κατσαρή είναι,

και ξέρετε πούθε είναι...

(Θε΄ μου σχώρνα με,

άγιες μέρες που ΄ρχονται)

Συνταγή για μελομακάρονα!

Μελομακάρονα  με  κιμά!

ΑΒΙΑΣΤΑ ΚΑΙ ΑΒΑΣΑΝΙΣΤΑ: Κερδίστε 100000$!

«Εσείς θα μένατε χωρίς κινητό 

για έναν χρόνο; 

Μια πρόκληση 100.000 δολαρίων!»

Piece of cake!

Μπορώ και για δύο, τρία, πέντε, 

ακόμη και έξι χρόνια

χωρίς κινητό τηλέφωνο!

Δεν είμαι κι εξαρτημένος!

Έχω tablet με κάρτα sim!

Να πέφτει το παραδάκι, παρακαλώ!

Ο υπνωτιστής και το αχαλίνωτο σεξ!

Ο υπνωτιστής και το αχαλίνωτο σεξ!

Μια γυναίκα πηγαίνει στο σπίτι της και λέει στο σύζυγό της :
- Θυμάσαι εκείνους τους πονοκεφάλους που είχα όλα αυτά τα χρόνια; Λοιπόν, πάνε!!!
- Δεν υπάρχουν πλέον πονοκέφαλοι; Τι συνέβη; 
ρωτά ο σύζυγος.
- Η κουμπάρα μας η Βάσω με παρέπεμψε σε έναν υπνωτιστή. Μου είπε να σταθώ μπροστά σε έναν καθρέφτη, να κοιτάζω τον εαυτό μου και να επαναλαμβάνω: 
"Δεν έχω πονοκέφαλο, δεν έχω πονοκέφαλο, δεν έχω πονοκέφαλο". 
Και δούλεψε λοιπόν! Οι πονοκέφαλοι έχουν φύγει...!
- Μα, αυτό είναι υπέροχο!!!! απαντά ο σύζυγος.
Η γυναίκα του λέει τότε :
- Ξέρεις, δεν ήσουν πολύ θερμός στο υπνοδωμάτιο τα τελευταία χρόνια. Γιατί δεν πας να συναντήσεις τον υπνωτιστή και να δούμε αν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και γι αυτό;
Ο σύζυγος συμφωνεί να το δοκιμάσει. 
Μετά την επίσκεψη του, ο σύζυγος έρχεται σπίτι, σχίζει τα ρούχα του, παίρνει τη γυναίκα του και τη φέρνει στο υπνοδωμάτιο. 
Την βάζει στο κρεβάτι και λέει :
- Μην μετακινηθείς, έρχομαι αμέσως.
Πηγαίνει στο μπάνιο και επιστρέφει λίγα λεπτά αργότερα και με ένα άλμα στο κρεβάτι, κάνει παθιασμένο έρωτα με τη γυναίκα του όπως ποτέ πριν. Η σύζυγός του λέει :
- Αγόρι μου ήταν υπέροχο!!!
- Μην μετακινηθείς, έρχομαι αμέσως!!! της απαντά αυτός
Πηγαίνει ξανά πίσω στο μπάνιο. Έρχεται πίσω και το δεύτερο ήταν ακόμα καλύτερο από το πρώτο. 
Ο σύζυγός της λέει και πάλι :
- Μην μετακινηθείς, έρχομαι αμέσως!
Με το που το λέει αυτό, πηγαίνει πάλι πίσω στο μπάνιο. 
Αυτή τη φορά, η σύζυγός του τον ακολουθεί αθόρυβα και εκεί, στο μπάνιο, τον βλέπει να στέκεται στον καθρέφτη και να λέει :
- Αυτή δεν είναι η γυναίκα μου, αυτή δεν είναι η γυναίκα μου, αυτή δεν είναι η γυναίκα μου...!!!

Το Παιδί Και Το Δελφίνι!

Ενθύμιον από την Ύδρα

μαζί με τον Πιέρο τον Ιταλό!

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 1956

Διονυσία Ραυτοπούλου & Piero Giagnoni

Για σένα, θεία μου!

Το απαιτεί η μέρα!

Αλλοίμονο Στους Νέους!

ΤΙΤΛΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: 

Αλλοίμονο Στους Νέους

ΕΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 

1961

ΣΕΝΑΡΙΟ: 

Αλέκος Σακελλάριος,

Χρήστος Γιαννακόπουλος

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ 

ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ:

--- 

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: 

Αλέκος Σακελλάριος

ΜΟΥΣΙΚΗ: 

Μάνος Χατζιδάκις

ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΙ: 

Σπύρος Μουσούρης,

Δημήτρης Χορν,

Σμάρω Στεφανίδου,

Μάρω Κοντού

ΑΝΤΛΗΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ: 

Ταινιοθήκη Της Ελλάδος

Συλλεκτικό εξώφυλλο PLAYBOY - Μάρω Κοντού - Μάιος 1988!

ΕΞΩΦΥΛΛΟ:

ΜΑΡΩ

ΚΟΝΤΟΥ

ΤΕΥΧΟΣ:

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1988

ΤΙΜΗ:

400 ΔΡΧ

Το φλουρί, η βασιλόπιτα και ο Ριχάρδος!

Πάνε και αποφυλακίζουν 

τον Ριχάρδο πρωτοχρονιάτικα!

Να μου τύχει 

το χρυσό φλουρί στη βασιλόπιτα

και να έρθει να μου το πάρει!

Μπα, θα το καταπιώ!

Δεν πρόκειται να το βρει!

Κι ο βασιλιάς μόνος του πάει

εκεί που θα το εναποθέσω!

Η γυναικεία σιωπή είναι χρυσός!

«Η σιωπή μιας γυναίκας 

είναι περισσότερο επικίνδυνη 

από τα λόγια της»

Ευτυχώς, 

εμείς οι άντρες στην Ελλάδα

δεν κινδυνεύουμε!

Η Ελληνίδα γυναίκα

είναι εντελώς ακίνδυνη!

Δεν σιωπά! Μιλάει συνεχώς!

Το ταλκ είχε αμίαντο!

«Από το 1971 φέρεται να γνώριζε 

η Johnson & Johnson 

για καρκινογόνες ουσίες στο ταλκ».

Καλά, άσε το ταλκ!

Έτσι και βγει βρώμα ότι

και το baby-oil έχει τίποτα αμίαντο,

που ήθελε το μωάκι μου 

μασάζ με αυτό, τη βάψαμε! 

Με τι θα την αλείφω τώρα εγώ;

Με βαλβολίνες;

Η ελπιδοφόρα νεολαία των ΑΝΕΛ!

Το άκουσα χθες στις ειδήσεις!

Οι ΑΝ.ΕΛ. έχουν και νεολαία!

Δηλαδή, αυτή η νεολαία,

θα παντρευτεί, θα κάνει σεξ

και θα αναπαραχθεί;

Ωιμέεεεεεεεεε!!!

Ο πλούτος και ο ύπνος!

«Πάτρα: 35χρονος κοιμήθηκε φτωχός 

και ξύπνησε...πάμπλουτος!»

Α, μου έχει συμβεί κι εμένα αυτό:

Κοιμήθηκα φτωχός

και ξύπνησα... απλά ξεσκέπαστος!

Το Πιο Τρελό Τριήμερο στο θέατρο!

Λίγα λόγια για "Το Πιο Τρελό Τριήμερο" το παιδικό θεατρικό έργο που παρακολούθησα πρόσφατα και έχει ανέβει από τον
Θίασος Αβάντι - Κέλλυ Σταμουλάκη:

"Μόνο Αν Το πιστέψεις", "Ακροβάτες Της Τύχης", "Πρίγκηπας Και Φτωχός", "Το Χρυσό Αρισμαρί".
Τα παιδικά βιβλία της Κέλλυς Σταμουλάκη που έγιναν θεατρικές παραστάσεις και που τις παρακολούθησα όλες, μαζί με την κόρη μου. Τέσσερις σαιζόν, μεγαλώνοντας και με τη γραφή της Κέλλυς.
Και πριν λίγες μέρες παρακολουθήσαμε την νέα της παιδική και μουσική παράσταση στο θέατρο ΗΒΗ, "Το Πιο Τρελό Τριήμερο".

Με αυτό το θεατρικό η Κέλλυ Σταμουλάκη θίγει ένα θέμα που σίγουρα έχει απασχολήσει πολλούς γονείς. Τον κίνδυνο της εξάρτησης των παιδιών από το διαδίκτυο. Με την προσωπική γραφή της, κατάφερε να αναδείξει αυτό το πρόβλημα της σύγχρονης εποχής με τρόπο εύστοχο αλλά και χιουμοριστικό, χωρίς να τρομάζει τον θεατή αλλά και το παιδί.
Καταφέρνει να προβληματίσει τους γονείς αλλά και να περάσει το μήνυμα με τρόπο διασκεδαστικό στις μικρότερες ηλικίες.
Τα μηνύματα πολλά και αυτής της θεατρικής παράστασης, όπως φυσικά συνέβη και με τα θεατρικά έργα των προηγούμενων ετών. Κάθε φορά βέβαια, με διαφορετικά μηνύματα.

"Στο Πιο Τρελό Τριήμερο" θα δούμε μεταξύ άλλων και την απόσταση της επικοινωνίας ανάμεσα σε τρεις διαφορετικές γενιές μιας οικογένειας, και πώς το ένα ψέμα φέρνει το επόμενο, και πώς το διαδίκτυο μπορεί να οδηγήσει έναν ανήλικο σε δρόμους που ίσως να είναι και αντίθετοι με τον χαρακτήρα του.

Εδώ έρχεται η φαντασία και η ευστροφία της γραφής της Κέλλυς Σταμουλάκη -τόσο στο κείμενο όσο και στο στίχο σε συνεργασία με τον Γιάννη Προεστάκη- που καταφέρνει με τον δικό της έμπειρο τρόπο, αλλά και κάνοντας και την ανατροπή στην ιστορία της, να προτείνει και τις αντίστοιχες λύσεις.
Όσο για τα μέλη του θιάσου της "Αβάντι", είναι επιλεγμένα ένα προς ένα, που τα περισσότερα είναι ηθοποιοί και μουσικοί με γνώσεις και ιδιαιτερότητες, που την έχουν συντροφεύσει και στις προηγούμενες δουλειές της. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανέναν, πολύ καλή εντύπωση μου άφησε η Λένα Σταμέλου - Lena Stamelou. Μου άρεσε τόσο η σκηνική της παρουσία, όσο και η φωνή της.
Ιδιαίτερη μνεία βέβαια, στη μοναδική Νέλλη Γκίνη, που προσωπικά είχα πολλά χρόνια να την δω στο θέατρο, που ό,τι και να γράψω θα είναι λίγα. Όσοι παρακολουθούν την πορεία της στο θέατρο, γνωρίζουν.
Μια θεατρική παράσταση, που πραγματικά απολαύσαμε.-

Εγγυημένες γνωριμίες μέσω facebook!

Από το facebook δεν γάμησε κανείς,

 σου λέει ο άλλος!

Το διαψεύδω. 

Η γυναίκα μου διάβασε 

κάτι πονηρά μηνύματα

που αντάλλαξα με μια άγνωστη

στο μεσεντζέρι και μου είπε:

«Φίλε, τη γάμησες, τώρα»!

ΠΡΟΣΟΧΗ στη λουρίδα έκτακτης ανάγκης!

Αποφεύγουμε τη δεξιά λουρίδα,

αλλά βγάζουμε τη ζουστήρα

και αρχίζουμε τις... ζουσταριές!

Όταν μία φίλη γιορτάζει, ο Πόντιος Σωκράτης το διασκεδάζει!

Όταν ένας φίλος γιορτάζει, ο Πόντιος Σωκράτης το διασκεδάζει!

Ο Ηλίας Του 16ου!

ΤΙΤΛΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: 

Ο Ηλίας Του 16ου

ΕΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 

1959

ΣΕΝΑΡΙΟ: 

Αλέκος Σακελλάριος,

Χρήστος Γιαννακόπουλος

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ 

ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ: 

Χρήστος Γιαννακόπουλος

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: 

Αλέκος Σακελλάριος

ΜΟΥΣΙΚΗ: 

Τάκης Μωράκης

ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΙ: 

Κώστας Χατζηχρήστος,

Σταύρος Ξενίδης,

Θανάσης Βέγγος

ΑΝΤΛΗΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ: 

Ταινιοθήκη

Της Ελλάδος

Τέσσερις γάτες ποζάρουν!

Φωτογραφικές βόλτες... στον Κουβαρά!

Σε μια αυλή στο Διαβολίτσι παιχνίδι με το κόκκινο και το μαύρο!

Οι κίνδυνοι των ξενοδοχείων του μυστικού σεξ!

«Βόλος: Το ραντεβού στο ξενοδοχείο 

δεν κύλησε όπως περίμενε – 

Η νύχτα που θα θυμάται για πάντα»!

Ρε, καλά κάνω εγώ και δεν πατάω 

σε πονηρά ξενοδοχεία

με το αίσθημά μου το παράνομο,

και την πάω στα παγκάκια της πλατείας 

πίσω από το σπίτι της

για πασατέμπο και... φυστικάκι!

Οικονομικά και κυρίως σίγουρα!

Η λύση για ευτυχισμένα ζευγάρια!

«Ευτυχισμένα είναι τα ζευγάρια 

που πέρασαν δύσκολα 

αλλά τα κατάφεραν».

Έχω φάει παντοφλιές, 

έχω φάει τηγανιές, 

έχω φάει τσοκαριές, 

αλλά τα κατάφερα. 

Έφυγαν τα καρούμπαλα 

και είμαι ευτυχισμένος!

Οι επαγγελματίες του σεξ!

«Η λίστα με τους 

10 επαγγελματικούς κλάδους

που οι εργαζόμενοι 

συνευρίσκονται μεταξύ τους».

Καλά όλοι οι άλλοι κλάδοι.

Αλλά στο Νο7 οι τεχνικοί αυτοκινήτων;

Έχετε συναντήσει 

γυναίκα τεχνικό αυτοκινήτων;

Άρα, άντρες συνευρίσκονται!

Τοίχο - τοίχο

θα πηγαίνω στα συνεργεία

από τούδε και στο εξής!

Αν αγαπάς κάποιον πολύ, μην τον φυλακίζεις!

Αν αγαπάς κάποιον πολύ, μην τον φυλακίζεις!
Πάουλο Κοέλιο - Paulo Coelho

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα πουλί. 

Στολισμένο με δυο τέλειες φτερούγες και λαμπερό, χρωματιστό και υπέροχο φτέρωμα. Ήταν δηλαδή ένα ζώο φτιαγμένο για να πετάει ελεύθερο και να αιωρείται στον ουρανό, δίνοντας χαρά σε όποιον το παρατηρούσε.

Μια μέρα, μια γυναίκα είδε το πουλί και το ερωτεύτηκε. Έμεινε να κοιτάζει το πέταγμα του με το στόμα ανοιχτό από τη σαστιμάρα, με την καρδιά της να γοργοχτυπάει και τα μάτια της να λάμπουν από συγκίνηση. Την κάλεσε να πετάξει μαζί του και ταξίδεψαν μαζί στον ουρανό μέσα σε απόλυτη αρμονία. Η γυναίκα θαύμαζε, υμνούσε και λάτρευε το πουλί. 

Αλλά τότε σκέφτηκε: Μπορεί να θέλει να γνωρίσει μακρινά βουνά! Και η γυναίκα αισθάνθηκε φόβο. Φόβο μην το ξανανιώσει πια αυτό με άλλο πουλί. Και αισθάνθηκε φθόνο, φθόνο για την ικανότητα του πουλιού να πετάει. Και αισθάνθηκε μοναξιά. Και σκέφτηκε: Θα στήσω παγίδα. 

Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί το πουλί, δε θα ξαναφύγει. Το πουλί που ήταν και αυτό ερωτευμένο, επέστρεψε την επόμενη μέρα, έπεσε στην παγίδα και κλείστηκε στο κλουβί. Κάθε μέρα η γυναίκα κοιτούσε το πουλί. 

Ήταν το αντικείμενο του πάθους της και το έδειχνε στις φίλες της, που σχολίαζαν: 

«Μα εσύ τα έχεις όλα». 

Όμως άρχισε να γίνεται μια παράξενη μεταμόρφωση: αφού είχε το δικό της πουλί και δε χρειαζόταν πια να το κατακτήσει, έχανε το ενδιαφέρον της. Το πουλί, χωρίς να μπορεί να πετάξει και να εκφράζει το νόημα της ζωής του, πήρε να μαραζώνει, να χάνει την λάμψη του, να ασχημαίνει - και η γυναίκα δε του έδινε πλέον την προσοχή της, μόνο το τάιζε και φρόντιζε το κλουβί του. 

Μια ωραία μέρα, το πουλί πέθανε. Η γυναίκα λυπήθηκε πολύ και το σκεφτόταν συνέχεια.Αλλά δε θυμόταν το κλουβί, θυμόταν μόνο τη μέρα που το είδε πρώτη φορά, να πετάει ευχαριστημένο μέσα στα σύννεφα. Αν παρατηρούσε τον εαυτό της, θα ανακάλυπτε ότι αυτό που τη συγκινούσε τόσο πολύ στο πουλί ήταν η ελευθερία του, η ενέργεια που εξέπεμπαν οι φτερούγες του, όχι το ίδιο του το σώμα. 

Χωρίς το πουλί και η δική της ζωή έχασε το νόημά της και ο θάνατος ήρθε να χτυπήσει την πόρτα της. 

«Γιατί ήρθες;» ρώτησε το θάνατο. 

«ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΠΕΤΑΞΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΣΤΑ ΟΥΡΑΝΙΑ», αποκρίθηκε ο θάνατος. 

«ΑΝ ΤΟ ΕΙΧΕΣ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ, ΘΑ ΤΟ ΑΓΑΠΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑΖΕΣ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. 

ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ.»

(πηγή: www.citypatras.gr

Τιφλοί ανοιχτομάτηδοι οδοιγή!

Εσύ που παρκάρεις

στη θέση αναπήρου

για να μην κάνεις ένα βήμα παραπάνω,

ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ:

δυσκολεύεις τη ζωή σε εκείνον

που θα έδινε τα πάντα

για να κάνει έστω και ένα βήμα!

Κατάλαβες, ανόητε οδηγέ;

Η Κυρά Μας Η Μαμή!

ΤΙΤΛΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: 

Η Κυρά Μας Η Μαμή

ΕΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 

1958

ΣΕΝΑΡΙΟ: 

Αλέκος Σακελλάριος

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ 

ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ: 

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: 

Αλέκος Σακελλάριος

ΜΟΥΣΙΚΗ: 

Τάκης Μωράκης

ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΙ: 

Γεωργία Βασιλειάδου,

Ελένη Ζαφειρίου,

Δημήτρης Παπαμιχαήλ,

Ξένια Καλογεροπούλου,

Ορέστης Μακρής

ΣΤΟΙΧΕΙΑ: 

Ταινιοθήκη

Της Ελλάδος

Χρόνια πολλά στην αδελφό Άννα!

Από τότε που γυρίστηκε 

η ταινία με τίτλο

«Ο Αδελφός Άννα»

τρέμω στην ιδέα

όταν θα γυριστεί

ταινία με τίτλο

«Η Αδελφή Σωκράτης».

Ποιος με ξεπλένει, τότε;

Για τα ψυχικά τραύματα των παιδιών φταίνε οι γονείς!

Έχω ένα παιδικό ψυχικό τραύμα,

επειδή κάποτε ανακάλυψα, το γιατί 

ο Άη Βασίλης δεν ερχόταν σπίτι μας.

Ναι μεν, του άφηνα 

γάλα και κουραμπιέ 

στην εξώπορτα,

αλλά έπιασα τη μάνα μου 

μια νύχτα στα κρυφά,

να του τρώει τον κουραμπιέ

και να πίνει το γάλα του!

Είναι άδικη η φύση για τους άντρες!

Μα, πόσο άδικη είναι η φύση 

για εμάς τους άντρες!...!

Όταν κάνει κρύο,

αντί να μικραίνει το στομάχι

να μην τρώμε σαν βόδια,

πάει και μικραίνει 

το... άλλο...το... αυτό... το... χμ...

και δεν βρίσκουμε 

χαρά στο κρεβάτι μας!

Είμαι large πόντιος εγώ!

«Στην Κηφισιά τα παγκάκια 

είναι θερμαινόμενα

κι έχουν θύρες USB».

Επιτέλους, όταν βγαίνω ραντεβού

με το κορίτσι μου

να την κεράσω ένα πασατέμπο,

να μην κάθεται στα παγωμένα ξύλα

όταν της κάνω

ερωτική εξομολόγηση!!

Από τα αλώνια στα σαλόνια!

Μπήκε στα καλύτερα σαλόνια

χωρίς γραβάτα, 

είπε ο Τσίπρας!

Μα, και οι κατσαρίδες 

μπαίνουν

στα καλύτερα σαλόνια, 

λέω εγώ ο Πόντιος.

Εις Το Βουνό Ψηλά Εκεί! 1ο & 2ο μέρος

ΕΙΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΨΗΛΑ ΕΚΕΙ!

Όταν είσαι στα είκοσι, το αίμα σου βράζει για διαφόρου είδους εξερευνήσεις ώστε να αποκτήσεις κι εσύ τις εμπειρίες που θα διηγείσαι στα παιδιά σου, όταν κάποτε κανείς. 
Όταν εγώ κάποτε έφτασα στα τριάντα, το αίμα μου συνέχιζε να βράζει. Φαίνεται θα είχα ξεχάσει το μάτι της κουζίνας ανοιχτό εδώ και μια δεκαετία και το ανακάλυψα πάνω σε ένα βουνό της Κύθνου. Όχι το μάτι, αλλά το βρασμένο αίμα μου.
Εν έτη, λοιπόν 2000, στο γνωστό μιλένιουμ που μας είχαν πρήξει τα νεφρά τότε, λαμβάνω ένα προσκλητήριο γάμου. Παντρεύεται έγραφε η Πίτσα με τον Θανάση, του τάδε σογιού η μια, του δείνα σογιού ο άλλος, με κουμπάρα την Αφρούλα -αυτό το συγκράτησα- και ό,τι άλλα γλυκανάλατα γράφουν σε τέτοιου είδους προσκλητήρια.

Έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ που είχα γνωρίσει αυτήν την Πίτσα, γιατί τον Θανάση σίγουρα δεν το είχα γνωρίσει πουθενά ως τότε, αλλά ούτε και την κουμπάρα την Αφρούλα. Και ως εκ θαύματος χτυπάει το τηλέφωνο και ακούω τη φωνή της ξαδέρφης μου της Ελενίτσας να με ενημερώνει ότι η Πίτσα είναι η δεύτερη ξαδέρφη του νυν συζύγου της (είχε και πρώην σύζυγο η ξαδέρφη μου, άλλα ποιος τον θυμάται αυτόν τώρα πια).
-Και μένα τι με θέλει βρε Ελενίτσα στο γάμο της, ρωτάω όλο απορία την ξαδέρφη μου. Με έχει δει ποτέ της αυτή η Πίτσα; 
-Φυσικά, Σωκράτη και σε έχει δει. Σε έχει δει στο δεύτερο γάμο μου…
-…Και θεώρησε ευγενικό ότι πρέπει να με βάλει στα έξοδα αυτής της ρημαδολίστας γάμου άλλα και του εν πλω ταξιδίου μέχρι την Κύθνο. 
Ήθελε βλέπεις και παραδοσιακό γάμο η νυφίτσα…. Χμ, η νυφούλα ήθελα να πω!!!

Κλείνουμε εισιτήριο με το γνωστό πλοίο της γραμμής. Γνωστό, για τους Κυθναίους ήταν το πλοίο. Για μένα ήταν παντελώς άγνωστο. Έλα να πάμε στο νησί η μάνα σου εγώ κι εσύ, όπως και με όλο το σόι της νύφης και του γαμπρού που συναντήσαμε στο πλοίο που  πήγαιναν κι αυτοί στο γάμο. Εγώ είχα πάρει και το δικό μου αυτοκίνητο για τις εκεί μετακινήσεις με την ξαδέρφη μου. Έτσι πίστευα, ότι θα είχαμε και χρόνο να κάνουμε και τις βόλτες μας στο νησί της Κύθνου.
-Α, να και οι θείες του γαμπρού, μου λέει κάποια στιγμή η Ελενίτσα. 
-Κι εγώ τι φταίω; της απαντάω με διάχυτο το ενδιαφέρον για αυτή την άχρηστη πληροφορία της ξαδέρφης μου. Τελικά αποδείχτηκε όχι και τόσο άχρηστη πληροφορία, γιατί όταν το καράβι έπιασε όχι πάτο αλλά στο λιμάνι της Κύθνου και κατεβήκαμε όλοι από αυτό, όταν μετρηθήκαμε στην προβλήτα, ανακαλύψαμε ότι έλειπαν οι θείες του γαμπρού. Για κάποιο λόγο δεν κατέβηκαν μαζί μας και συνέχιζαν για την Σίφνο χωρίς να το ξέρουν. Ε, κάποιος άλλος γάμος θα γινόταν εκεί και δεν θα έβγαιναν χαμένες από τα κουφέτα που θα έτρωγαν.
Τις είδαμε στο κατάστρωμα του πλοίου όταν αυτό ήδη είχε αρχίσει να απομακρύνεται από το λιμάνι, να μας κουνάνε τα μαντήλια στα χέρια λες και έφευγαν για την Αυστραλία να βρουν γαμπρό.

Είχαμε φτάσει κατά τις έντεκα το πρωί στην Κύθνο της Παναγίας της Κανάλας και ο γάμος θα λάβαινε χώρα στις έξι το απόγευμα. Είχαμε μήνα Ιούνιο λίγο πριν τα γενέθλια μου. Επτά ολόκληρες ώρες να απολαύσουμε τις χάρες του νησιού πριν το βαρυσήμαντο γεγονός του γάμου. Και αφού αφήσαμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο, αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο στην κοντινότερη παραλία. 
Με το αμάξι μου εγώ, και άλλη μια παρέα με το δικό της αυτοκίνητο, ένα 4Χ4 όπως συνηθίζεται να λένε αυτού του είδους τα αυτοκίνητα με κίνηση και στους τέσσερις τροχούς. Αν και κατά την ταπεινή μου άποψη, 2Χ2 πρέπει να τα ονομάζουνε και όχι 4Χ4. Τέσσερις τροχούς έχουν, όχι δεκάξι. Αλλά δεν θα το λύσω τώρα αυτό το ζήτημα. Μπορεί να περιμένει άμα τη επιστροφή μου από το νησί.

Κάναμε το μπανάκι μας και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε και να πάρουμε τα αυτοκίνητα μας, το αυτοκίνητο της άλλης παρέας είχε δική του προσωπικότητα και αποφάσισε να μείνει κι άλλο στην παραλία. Είχε κολλήσει βλέπεις στην άμμο και δεν ήθελε να ξεκολλήσει με τίποτα. Το πρόδωσε το 4Χ4. Άτιμη τεχνολογία.

Βλέποντας ότι περνάει η ώρα και εγώ δεν θα προλάβαινα να κάνω ούτε μια γύρα στο νησί για να το γνωρίσω και από την καλή και από την ανάποδη, και εφόσον δεν χρειάζονταν την βοήθειά μου εκεί, τους ανακοινώνω ότι θα πάρω το καπελάκι μου αλλά και το αμαξάκι μου και θα τραβήξω το διάβα μου για να γνωρίσω το νησί της Κύθνου.
Βάζω μπρος και ξεκινάω. Παίρνω τον πρώτο δρόμο που βλέπω και μόλις στρίβω, να και ένα αμάξι ξεσκέπαστο και στολισμένο με άνθη και κορδέλες που είχε σταματήσει στην άκρη γιατί είχε μείνει από βλάβη. Ε, τι να κάνω είπα να ρωτήσω κι εγώ από ευγένεια μήπως θέλουν κάποια βοήθεια.

Όχι ευχαριστούμε έχουμε καλέσει μάστορη από το συνεργείο, μου λένε ευγενέστατοι οι επιβάτες του που είχαν κατεβεί από το αυτοκίνητο και είχαν ανοίξει το καπό και το περιεργάζονταν σαν τον ασθενή στο κρεβάτι του νοσοκομείου που τον κοιτάνε δέκα γιατροί και ο καθένας τρίβει το σαγόνι του και μουρμουρίζει με τον στόμφο του ειδικού ‘’μμμμμμμ’’. 
-Είστε για το γάμο της Πίτσας; τους ρωτάω. 
-Ναι, και αυτό είναι το αμάξι που θα πάει τη νύφη στην εκκλησία αλλά έμεινε από δίσκο.
-Ποιο δίσκο; Του Γιάννη Πάριου;
Δεν είδα να ανταποκρίθηκαν στο… πετυχημένο μου αστείο, τους  χαιρετώ ευγενικά και συνεχίζω το δρόμο μου, ανακεφαλαιώνοντας τα μέχρι στιγμής συμβάντα:
Χάσαμε τις θείες, κόλλησε το αμάξι στην άμμο και τέλος(;) έπαθε βλάβη το αμάξι της νύφης. Ωραία σκέφτομαι, τρίτωσε το κακό και δεν θα έχουμε άλλες εκπλήξεις.  Ας συνεχίσω με την ησυχία μου τη βόλτα για άλλες πολιτείες και κυθνέικες μάλιστα.

Προς τα που να πάω; Που να πάω; Βλέπω πέρα μακριά  ψηλά σε ένα βουνό, μερικούς μύλους ηλεκτρικής ενέργειας. Ε, να, εκεί θα πάω για να βλέπω και όλο το νησί πιάτο από κάτω μου. Φοβερή εμπειρία. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω όπως γράφουν και στα παραμύθια, τελειώνει κάποια στιγμή και η άσφαλτος, αρχίζει ο χωματόδρομος και συνεχίζω εγώ. Στην αρχή διστακτικά έχοντας μπροστά μου μια άγνωστη διαδρομή, και μετά ξεθαρρεύοντας αφού έφυγε και ο τελευταίος δισταγμός που με περιτριγύριζε. Κάτι θα ήξερε  κι αυτός ο δισταγμός που έφυγε νωρίς, αλλά δεν το ήξερα όμως, εγώ ακόμη.
Έχω μπει λοιπόν, σε ένα χωματόδρομο ανηφορικό όχι και τόσο φιλικό, με το ΝΙΣΣΑΝ ΑΛΜΕΡΑ το μπλε αμαξάκι μου και όλο και ανέβαινα αφήνοντας πίσω μου τον πολιτισμό του νησιού και βλέποντας τώρα πια γύρω μου μόνο χωράφια και θάλασσα.
Κανένα άλλο ίχνος ζωής, παρά μόνο τους μύλους που κινούσε ο αέρας των Κυκλάδων που όλο και μεγάλωναν σε όγκο όσο τους πλησίαζα. 

Κι επειδή ο δρόμος δεν ήταν για αμάξια με μηχανή όπως νόμιζα, αλλά για άμαξα με άλογα, εγώ πήγαινα τόσο αργά, μα τόσο αργά που είδα ξάφνου από αριστερά μου να με προσπερνάει ένας νεαρός καβάλα πάνω σε ένα γαϊδούρι.
-Τι κανείς εδώ; με ρωτάει λίγο πριν περάσει μπροστά μου.
-Έχω έρθει από την Αθήνα για ένα γάμο που γίνεται στο νησί σας, του απαντάω, και σκέφτηκα να κάνω μια βόλτα για να δω τις ομορφιές του.
-Μα καλά, κι εδώ βρήκες να έρθεις; Με ξαναρωτάει. Εδώ και τα γαϊδούρια ζορίζονται να τον διαβούν το δρόμο.
-Ναι, το κατάλαβα αυτό, του λέω δείχνοντας με το βλέμμα μου το ζωντανό. Κι εσύ που πας αδελφέ μου; Είπα να ρωτήσω κι εγώ κάτι τον νεαρό, μην με περάσει για αγενή και άξεστο εμένα τον Αθηναίο.
-Να μωρέ, πάω σα πέρα στα ζα να τα ταΐσω το σανό που είναι φορτωμένο το ζωντανό μου. Σε χαιρετώ, μου λέει, θα σε ξαναδώ στο γυρισμό.
-Μπα, δεν νομίζω ότι θα με προλάβεις, του λέω. Θα έχω φύγει πολύ πιο πριν, του απαντάω με τόση σιγουριά όπως θα έλεγα το όνομά μου, και τον χαιρετώ με περισσή εγκαρδιότητα.
Συνεχίζω τον ανήφορό μου, και όπως είναι λογικό όταν τελειώνει μια ανηφόρα, αρχίζει μια κατηφόρα. Είναι ο νόμος της ζωής αλλά και της εξερεύνησής μου, όπως έδειξαν τα μελλούμενα. Για το νόμο του Μέρφι, δεν είχα ακουστά ακόμα.

Μη μπορώντας να δω τι υπάρχει μετά την ανηφόρα, κατεβαίνω από το αμάξι να κοιτάξω με τα μάτια μου τι υπάρχει μετά. Προχωράω μέχρι εκεί που θα μου αποκαλυπτόταν η συνέχεια του μονοπατιού –γιατί μονοπάτι είχε γίνει πια ο δρόμος- και βλέπω ότι δεν είναι τίποτα ανησυχητικό και μπορώ να συνεχίσω άνετα με το αμάξι. Γυρνάω πίσω για να μπω στο αμάξι, και τι βλέπω; Το αμάξι μου να τσουλάει μόνο του προς τα πίσω.
Το πιστέψατε; Ελάτε, πλάκα κάνω. Αυτά μόνο στις ταινίες συμβαίνουν. Στο «Σωφεράκι» του Γιώργου Τζαβέλλα με το Μίμη Φωτόπουλο και τη Σμαρούλα Γιούλη.
Μπαίνω λοιπόν, μέσα και συνεχίζω την πορεία μου κατεβαίνοντας την δική μου κατηφόρα. 
Όλο και στένευε ο δρόμος που ίσα- ίσα χωρούσε το αυτοκίνητο πλέον. Δεξιά γκρεμός που κατέληγε στη θάλασσα, αριστερά άλλος γκρεμός που κατέληγε στην ξηρά. Γύρω γύρω δυο γκρεμοί και στη μέση εγώ. Πάλι καλά που δεν με έλεγαν και Μανώλη. Με είχαν αγκαλιάσει τόσο ασφυκτικά οι δυο γκρεμοί, που άρχισα να σκιάζομαι. Ε, ώρα μου ήταν να σκιαχτώ κι εγώ. Συνέχισα για λίγο ακόμη, αλλά ο δρόμος είχε αρχίσει να γίνεται τόσο στενός που θα έλεγες ότι οι δυο δεξιές ρόδες του αμαξιού κρέμονταν στο κενό. Καμία φορά εναλλάσσονταν και με τις αριστερές, δεν έχω παράπονο. 

Να σας πω εδώ ότι τους μύλους τους είχα ήδη αφήσει πίσω μου όπως και ένα μικρό εκκλησάκι. Του προφήτη Ηλία θα είναι σκέφτηκα, όπως συνηθίζουν να χτίζουν αυτόν τον προφήτη πάντα στο ψηλότερο σημείο.
Ψηλότερο σημείο; Πόσο ψηλότερο σημείο, δηλαδή;
Μόλις συνειδητοποίησα ότι είχα ανέβει πολύ ψηλά στο βουνό. Νομίζω ότι έφτασε η ώρα να πάρω το δρόμο της επιστροφής, σκέπτομαι.
Πώς όμως; Έλα μου, ντε; Με την όπισθεν; Δεν θα το επιχειρούσα σε τόσο στενό δρομάκι. Αναγκαστικά συνέχισα μπροστά και για καλή μου τύχη βλέπω ένα άνοιγμα του μονοπατιού ώστε να μπορέσω να γυρίσω. Και γυρνάω το αμάξι  με πολύ κόπο και τρόμο οφείλω να ομολογήσω, γιατί ένα εκατοστό να έκανα λάθος στο πάτημα του φρένου σε συνδυασμό με το γύρισμα του τιμονιού, θα γινόμουν ο Παραμυθάς που πετάει μαζί με ένα αυτοκίνητο. Κι εγώ δεν φορούσα και το μαγικό του γιλέκο του Παραμυθά.
Γιατί και αυτό το άνοιγμα του δρόμου τσίμα τσίμα ήταν. Άλλωστε η ώρα είχε φτάσει τέσσερις το μεσημέρι και έπρεπε να γυρίσω πίσω να κοιμηθώ λιγάκι για να είμαι φρέσκος στο γάμο της Πίτσας. Ήταν και η κουμπάρα η Αφρούλα που είχα βάλει στόχο στα σχέδια τα βραδινά μου. Έπρεπε λοιπόν, να ήμουν σε φόρμα με δέρμα έφηβου και μάτι λαμπερό και διαυγές.
Θα αναστέναζαν τα φιλέτα και τα αγγουράκια στη μούρη μου, το απόγευμα πριν πάω στο γάμο.
Ανακουφισμένος που κατάφερα να γυρίσω το αμάξι με την αντίθετη φορά, παίρνω το δρόμο της επιστροφής.

Και λίγο μετά, τι βλέπω μπρος μου; Μα, μια ανηφόρα. 
Ω, ναι! Ήταν η γνωστή μου προηγούμενη κατηφόρα που τώρα θα την γνώριζα από την άλλη της πλευρά. Από την ανάποδη, που λέγαμε πριν.
Πως λέμε η άλλη πλευρά της ζωής; Ε, αυτή ήταν η άλλη πλευρά της κατηφόρας.
Άνετος εγώ, αρχίζω να την ανεβαίνω και είκοσι μετρά πριν φτάσω στο τελείωμά της για να αντικρύσω το επιθυμητό ίσωμα, ουπς! Ακούω τις πίσω ρόδες να στριγγλίζουν, να γυρνάνε στο χώμα πετώντας πέτρες τριγύρω, χωρίς να μετακινείται το αμάξι μπροστά. Το αντίθετο μάλιστα. Ένιωθα ότι κυλούσε το αμάξι πίσω.

Τι έγινε ρε παιδιά; Με έπαιρνε η κατηφόρα πίσω λίγο - λίγο. Πατώ φρένο, τραβώ χειρόφρενο και επιχειρώ να ξεκινήσω πάλι μπροστά. Παίζει το πόδι με συμπλέκτη, γκάζι αφήνοντας λίγο - λίγο το χειρόφρενο. Και εκεί που έδειχνε ότι πάει να προχωρήσει το αμάξι,  πάλι οι ρόδες άρχιζαν να γυρίζουν μόνες τους χωρίς να έχουν σκοπό να κινήσουν το αμάξι. Μονό πίσω πήγαινε το άτιμο χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Μα μπροστά με τίποτα. 
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν θα προλάβω να συναντήσω και την Αφρούλα την κουμπάρα. Και δεν την είχα γνωρίσει ποτέ μου ως τώρα.
Τι καημός κι αυτός, εν μέσω δυο γκρεμών.
Κατεβαίνω από το αμάξι παίρνω από τριγύρω πέτρες, τις βάζω κάτω από τις ρόδες να γεμίσω  το κενό που είχαν κάνει στο έδαφος γυρίζοντας χωρίς αποτέλεσμα πριν, ώστε να ξαναπροσπαθήσω να προχωρήσω. Κάνω πάλι προσπάθεια να ξεκινήσω, εις μάτην, όμως. Οι ρόδες γύριζαν πετώντας τις πέτρες μακριά και βουλιάζοντας το αμάξι όλο και πιο βαθειά στο έδαφος. Το προσπάθησα άλλες τρεις φορές και το αποτέλεσμα παρέμενε το ίδιο. Οι πέτρες έφευγαν, αλλά το αμάξι έμενε πιστό στις συντεταγμένες της ακινησίας του.
Παίρνω με το κινητό μου την ξαδέρφη μου την Ελενίτσα και της λέω τα καθέκαστα.

-Τιιιιιιιι;;;; Και ο γαμος;;;; με ρωτάει
-Ποιος γάμος;;; Η Αφρούλα!!!
-Ποια Αφρούλα;;;
-Μα η κουμπάρα βρε Ελενίτσα!!!
-Εχεις και την Αφρούλα μαζί σου;;;
-Όχι, αλλά πολύ θα ήθελα να την έχω μετά το γάμο, στο κρεβάτι μαζί μου!!
-Εδώ ο κόσμος χάνεται…. Α, ξέρεις Σωκράτη, χάλασε και το αμάξι της νύφης!
-Ναι, τους είδα πριν φτάσω εδώ, της απαντάω.
-Που έχεις μείνει επιτέλους; Με ρωτάει γεμάτη αγωνία η ξαδερφούλα μου.
-Είμαι ακριβώς έξω από του Μπακάκου στην Ομόνοια.
-Θα μου πεις επιτέλους ή θα σου κλείσω το τηλέφωνο να σε φάνε τα τσακάλια;
-Δεν ξέρω ακριβώς, ξαδερφούλα μου.  
-Τι βλέπεις μπροστά σου;
-Το αμάξι μου βλέπω μπροστά μου και την αγχωμένη φάτσα μου που καθρεφτίζεται στο τζάμι της πόρτας του αυτοκίνητου.
-Καιγόμαστε, Σωκράτη , μου θυμίζει η Ελενίτσα.
-Άκου να σου πω τι βλέπω τριγύρω, λοιπόν. Στα δεξιά μου βλέπω θάλασσα και ένα καράβι της ‘’μούγκαφον’’ που περνάει. Και δεξιά μου βλέπω χωράφια. Πολλά χωράφια, Ελενίτσα μου. Μονό χωράφια και πέτρες, βλέπω.  Επίσης, έχω μπροστά μου ένα εκκλησάκι,  βλέπω και τους ενεργειακούς μύλους. 
Α, βλέπω και τον Χριστό φαντάρο, αλλά αστό αυτό, μη δίνεις σημασία. Από την πληρέστατη περιγραφή μου μπορείς να καταλάβεις σε ποια οδό είμαι;
-Είσαι στην οδό Βλακείας αριθμό 5. Θα πάρεις κι άλλα πέντε από μένα μόλις σε δω μπροστά μου. Ησύχασες τώρα; 
Μα πως μου μιλάει έτσι αυτό το κορίτσι; Έχει χάρη που είναι μεγαλύτερη μου και τη σέβομαι. Στα γόνατα της με μεγάλωσε.
-Περίμενε να ρωτήσω εδώ τριγύρω κάνα ντόπιο μπας και βρούμε καμία άκρη πού να βρίσκεσαι τώρα, μου ξαναλέει η Ελενίτσα.

Με παίρνει πίσω μετά από πέντε λεπτά που μου φάνηκαν πέντε μέρες. Αυτός ο αριθμός έχει αρχίσει να μου δίνει στα νεύρα. Και τα δάχτυλα του φάσκελου, πέντε είναι. Επιτέλους, χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η Ελενίτσα.
-Το μέρος δεν το ξέρει κανείς εδώ, μου λέει η ξαδέρφη μου.  Με τα πολλά βρήκαμε ένα γεράκο που απόρησε πως κατάφερες κι έφτασες μέχρις εκεί. Η εκκλησιά που βλέπεις είναι ο προφήτης-Ηλίας Εκεί, μας είπε, ούτε τα γαϊδούρια δεν μπορούν να πάνε, κι εσύ πηγές με αυτοκίνητο; Τρελός θα είσαι  ή πόντιος.
-Το δεύτερο είμαι σίγουρα όπως ξέρεις, αλλά στο θέμα του γαϊδουριού κάνει τεράστιο λάθος πες του. Πριν λίγο με προσπέρασε ένα γαϊδούρι. Άρα γαϊδούρια, πάνε. Δεν ξέρει τι λέει ο παππούλης, προσπάθησα να βγω κι εγώ από πάνω.

Και αφού μου απέκλεισε το ενδεχόμενο να έρθει κάποιος από εκεί να με πάρει πριν το γάμο, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβουν και τα δυο συμβάντα, και στην περίπτωση αυτή ο γάμος ήταν το σημαντικότερο γεγονός, μου είπε ότι μετά το γάμο θα φροντίσουν να έρθουν να με τραβήξουν με το τζιπάκι που είχαν ήδη ξεκολλήσει από την άμμο το πρωί.
-Κράτα μου και μια μπομπονιέρα, Ελενίτσα μου!
-Τι να σου πω τώρα; Δεν τρώγεσαι, πια!
Και μόλις τελείωνα την συνομιλία με την ξαδέρφη μου, ακούω να επιστρέφει ο νεαρός κτηνοτρόφος καβάλα στο γαϊδούρι του. 
-Τι έγινε αδελφέ; Δεν θα πας στο γάμο;
-Κόλλησε το αμάξι αγαπητέ μου, και όχι απλά θα χάσω το γάμο, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα συναντήσω και την Αφρούλα.
-Ποια Αφρούλα; Ξέρεις, έχω μια γίδα που τη φωνάζω Αφρούλα!
-Άσε θα σου εξηγήσω μετά. Έχεις καμία ιδέα να ξεκολλήσω από δω;
Σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε, έκανα πως σκεφτόμουν κι εγώ μαζί του για να μην νιώθει μόνος με τις σκέψεις του και καταλήγουμε να ξαναβάλουμε πέτρες κάτω από τις ρόδες του αυτοκίνητου ώστε αυτός να κάτσει πάνω στο καπό σάμπως και δώσουμε βάρος στο μπροστινό σύστημα και ξεκολλήσει το άτιμο το αμάξι.
Και ξεκινάμε όλο ελπίδα να εφαρμόσουμε την ιδέα που είχαμε.
Την ιδέα την εφαρμόσαμε… μα το αμάξι δεν ξεκόλλησε.
Την ξανά-εφαρμόσαμε … μα το αμάξι δεν ξεκόλλησε.
Την ξανά-μανά-εφαρμόσαμε … μα το αμάξι δεν ξεκόλλησε.
Τα παρατήσαμε κι αυτό συνέχισε να είναι κολλημένο. Κι άλλο αμάξι με προσωπικότητα μας βρήκε, σκέφτηκα.
-Άκου να δεις, μου λέει ο νεαρός βοσκός. Ο πατέρας μου έχει δικό του τρακτέρ αλλά τώρα λείπει γιατί έχει πάει στη Σίφνο να οργώσει κάτι κτήματα που έχουμε εκεί και θα έρθει σε καμία ώρα με το καράβι. 
-Μπα; Πιάνει καράβι εδώ πάνω στο βουνό; Τον ρωτάω από τη σαστιμάρα μου κι εγώ.
-Τι λες αδελφέ μου; Στο λιμάνι θα πιάσει και θα τον πω να έρθει να σε βρει.
-Μήπως θα φέρει και τις θείες από τη Σίφνο; ρωτάω πάλι με τη βλακεία που φέρνει ο πανικός.
-Ποιες θείες από τη Σίφνο; Εγώ μόνο τη θεία από το Σικάγο ξέρω, που έδειξε χθες η τηλεόραση, μου απαντάει.
-Άντε φίλε, σε αφήνω τώρα και πάω στο λιμάνι να τον περιμένω και να έρθουμε να σε βρούμε, μου λέει όλο συμπόνια ο βοσκός.

Και καβαλάει το ζωντανό και αρχίζει να απομακρύνεται.
Από την αγωνία μου, μου φαινόταν ότι πήγαινε τόσο αργά το ζωντανό, λες και είχε πιάσει κουβέντα με ένα σαλιγκάρι και τα έλεγαν περπατώντας στην πλατεία του χωριού.
Μπαίνω κι εγώ στο αμάξι και περιμένω, μην έχοντας κάτι άλλο να κάνω. Η ώρα είχε φτάσει πέντε και μισή και στις έξι η Αφρούλα θα άρχισε να αλλάζει τα στέφανα στους μελλοντικούς συζύγους. Κι εγώ αντί να κοιτάζω την Αφρούλα, θα περνούσα αξέχαστα με τη συντροφιά ενός τρακτέρ και ενός βοσκού. Αν έρχονταν, βέβαια.
Κι αν δεν έρχονταν ποτέ;
Κι αν ξεχνούσε να του το πει του πάτερα του;
Κι αν το τρακτέρ δεν είχε καύσιμα;
Κι αν δεν έβρισκαν ξανά το δρόμο;
Κι αν…
Κι αν…
Κι αν…
Και στην τόση ησυχία που επικρατούσε εκεί, ακούω τη μηχανή του τρακτέρ.
Μέχρι και τον ινδιάνο έκανα και έβαλα το αυτί μου στο χώμα για να σιγουρευτώ ότι έρχονται.

Και βλέπω επιτέλους το τρακτέρ να πλησιάζει.
-Τι έγινε βρω πατριώτη; ρωτάει ο πατέρας του παιδιού. Που το ανακάλυψες αυτό το μέρος;
-Άσε ξέρω, μη μου πεις. Μόνο γαϊδούρια έρχονται εδώ, τον πρόλαβα.
-Ακριβώς, μου λέει.
-Και δίποδα καμιά φορά, του απαντάω εγώ.
-Εμ, δεν ήθελα να πω αυτό.
-Άσε το λέω εγώ, να σε βγάλω από τη δύσκολη θέση.
Γυρίζει το τρακτέρ, το φέρνει με την όπισθεν κοντά στο αμάξι μου, βγάζει τα σκοινά, τα δένουμε στον κρίκο της ρυμούλκησης του αυτοκινήτου, μπαίνω μέσα και αρχίζει να τραβάει.
Στην πρώτη προσπάθεια, μουλάρωσε και δεν σάλεψε το αμάξι μου…
Στη δεύτερη προσπάθεια, το τρακτέρ σηκώθηκε στις δυο μπροστινές ρόδες…
Αναρωτιόταν ο μπαμπάς του νεαρού βοσκού, ξύνοντας το κεφάλι του και κοιτώντας προς το μέρος μου απορημένος…
Τι να πω; Δεν ξέρω, του γνέφω ανασηκώνοντας ταυτόχρονα τους ώμους μου.
Στην τρίτη προσπάθεια, επιτέλους κουνήθηκε το αμάξι. Μόλις είχα λύσει το χειρόφρενο, αλλά τι να του έλεγα; Ότι το είχα δεμένο; Να με περάσει και για ηλίθιο;
Και με τράβηξε μέχρι το ίσωμα. Χαμός στο ίσωμα, που λένε!!!
Αφού ευχαρίστησα μπαμπά, γιο και γάιδαρο και έδωκα ένα μπαξίσι στον γιο, μην με περάσουν και για τσιγκούνη, όχι ότι δεν είμαι,  αλλά ένεκα η εξυπηρέτησις, ξεκίνησα με την ψυχή στο στόμα να προλάβω το γάμο αλλά και την κουμπάρα. Δεν λέω όνομα, το μάθατε τώρα πια, φαντάζομαι. Την Αφρούλα. Το έγραψα, δεν άντεξα.

Η ώρα είχε φτάσει έξι το απόγευμα. Ούτε κι εγώ ήξερα πώς πήγαινα στους δρόμους της Κύθνου να προλάβω να φτάσω στο γάμο.
Φτάνω στο δωμάτιο, κάνω μπάνιο και ντύνομαι. Τι φόρεσα ένας θεός το ξέρει. Αφού δεν φόρεσα από τη βιασύνη μου και τα τσόκαρα της ξαδέρφης μου, πάλι καλά. Πάντως φιλετάκια στη μούρη μου δεν πρόλαβα να βάλω για να τη φρεσκάρω.
Και φτάνω στην εκκλησιά.
Έξι και είκοσι πέντε λεπτά.
Ευτυχώς η νύφη έκανε τα τσαλίμια της στον γαμπρό και είχε καθυστερήσει. Με το που φτάνω όλοι γυρνάμε έκπληκτοι. Α, να και οι χαμένες θείες της Σίφνου- και με κοιτάνε με απορία στα μάτια, που έλεγαν σιωπηλά ‘’μα που πήγες και έμπλεξες, Σωκράτη; Ντιπ μυαλό;’’
Το βλέμμα της Ελενίτσας της ξαδέρφης, απέφυγα να το συναντήσω. 

Σηκώνω του ώμους, και γυρνώ το βλέμμα μου στην είσοδο της εκκλησιάς που εκείνη τη στιγμή έμπαινε η νύφη για να αρχίσει το μυστήριο του γάμου.
Και νιώθω ένα βλέμμα να είναι καρφωμένο πάνω μου. Γυρνώντας να εντοπίσω από που έρχεται αυτό το βλέμμα, βλέπω δυο καταγάλανα μάτια να με κοιτάζουν με ιδιαίτερη συμπάθεια. Μέχρι να αντιληφθώ τι γίνεται,  αισθάνομαι ένα χέρι στην πλάτη και μια φωνή να μου λέει, ‘’γεια σου Σωκράτη, είμαι η Αφρούλα’’. ‘’Γεια σου Αφρούλα, είμαι ο γάιδαρος. Χμ, ο Σωκράτης θέλω να πω’’.
Μου χαμογελάσει με νόημα και γυρίζει να πάει προς το μέρος που είχαν πάρει θέση η νύφη και ο γαμπρός για να κάνει το χρέος της ως κουμπάρα.
Τελικά, η ξαδέρφη μου η Ελενίτσα είχε φροντίσει το θέμα Αφρούλα, όσο εγώ ήμουν χαμένος εις το βουνό ψηλά εκεί.
Την Αφρούλα τελικά την βρήκα. Τον κατσικοπόδαρο όμως, δεν τον βρήκα ποτέ.-

Χρονολογία συγγραφής: 2012
Συγγραφή - κείμενα: Σωκράτης Σημαιοφορίδης
www.SokratesDrankThePontium.gr

"Ο Δίδυμος Της Συμφοράς!"
Διηγήματα αυτοβιογραφικά, πραγματικών γεγονότων, φανταστικών ερώτων 
και αληθινής φαντασίας. Είναι ευνόητο ότι τα ονόματα των προσώπων  
δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Λογικό!
Γιατί ΕΓΩ είμαι ο Δίδυμος, ΕΓΩ ο Σωκράτης, ΕΓΩ ο Πρωταγωνιστής, 
ΕΓΩ ο Αναγνωρίσιμος, ΕΓΩ ο Νάρκισσος, ΕΓΩ ο Πόντιος,
ΕΓΩ ο Μετριόφρων, και ΕΓΩ ο Εγωιστής.
Όλα τα υπόλοιπα, όπως εγώ, γεγονότα, συνταγές μαγειρικής, ζώδια, δίδυμοι, 
τρίδυμοι, ωροσκόποι, καιροσκόποι, μετεωρολόγοι, μετεωρολογικά φαινόμενα,
χρώματα ματιών, χρώματα μαλλιών, χρώματα κατά της σκουριάς, 
χρώματα παλ και secam, ψηφιακοί δέκτες αλλά και ό,τι άλλο αναγράφεται 
στις ιστορίες, ανταποκρίνονται πλήρως στην ωμή, σκληρή και ερεθιστική 
πραγματικότητα της ζωής. Αφού τα έζησα, κάθισα και τα έγραψα! 
Κουράγιο, φίλοι μου...
ΣΗΜ.: Τα διηγήματα είναι κατοχυρωμένα 
σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία 
για τα πνευματικά δικαιώματα.