Μια Άλλη Αγκαλιά!

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ!

Διανύουμε το σωτήριον έτος 1993. Ήμαστε με την ξαδέρφη μου την Φόνη και τον τότε άντρα της τον Φαίδωνα στη νήσο Ζάκυνθο για τις αυγουστιάτικες διακοπές μας.

Οι ‘’ήμαστε’’ είναι ο γράφων το κείμενο και η σύντροφός μου το καλοκαίρι εκείνο, το Μαρικάκι. Δεν την έλεγαν έτσι, αλλά δεν χρειάζεται να λέμε ονόματα και θίξουμε οικογένειες!

 

Κατά τη διάρκεια της διαμονής μας εκεί, αποφασίσαμε μια μέρα να πάμε με το εκεί καραβάκι να κάνουμε το περιμετρικό του νησιού.

Ξεκινάμε πρωί πρωί από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μας, και φτάνουμε στο λιμάνι στο σημείο που ξεκινάει την ξενάγησή μας το καραβάκι . Τι καραβάκι τώρα; Τι να λέμε;  Ήταν τόσο παλιό που όλα πάνω του έτριζαν. Και δεν έτριζαν από καθαριότητα, όπως έλεγε μια παλιά τηλεοπτική διαφήμιση, αλλά από την παλαιότητα. Όλα έτριζαν, από τη σκάλα που ανεβήκαμε πάνω, μέχρι και τη μασέλα του καπετάνιου.

Κι ενώ εγώ είχα ήδη ξεκινήσει το σχεδιασμό του σεναρίου διαφυγής μας σε περίπτωση που το τρίξιμο θα το ένιωθα και κάτω από τα πόδια μου, αυτό ξεκινάει για το υπερατλαντικό ταξίδι του γύρω από το νησί της Ζακύνθου.

Οι περισσότεροι είχαν καθίσει στους ‘’πάγκους’’ που ήταν γύρω γύρω από το καραβάκι. Και εμείς οι τέσσερις καθισμένοι ήμαστε, ασφαλώς. Ακριβώς δίπλα μας, και δίπλα σε μένα για την ακρίβεια, καθόταν ένα νεαρό ζευγάρι.
Ε, κι εμείς νεαροί ήμαστε τότε. Μη βλέπετε τώρα που μεγαλώσαμε. Δηλαδή, οι άλλοι μεγάλωσαν. Εγώ έμεινα σταθερή νεανική αξία. Λέμε, τώρα.

Το ζευγάρι λοιπόν αυτό, που έδειχνε πολύ ερωτευμένο, ήταν τόσο διαχυτικό στις εκφράσεις του και στην εξωτερίκευση του έρωτά του, που δεν μπορούσαμε να μην το προσέξουμε. Συνέχεια αγκαλιές, τρυφερά φιλιά, όμορφα λόγια που όσο και να ήθελα, δεν μπορούσα να μην τα ακούσω γιατί τα έφερνε στο αυτί μου το ελαφρύ αεράκι της θάλασσας.
«Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα» να της λέει εκείνος.

«Πόσο μου αρέσουν τα στιβαρά σου μπράτσα όταν με αγκαλιάζεις» να του απαντάει εκείνη.

«Έχεις χειλάκια πετροκέρασο και μάγουλο βερύκοκο» συνεχίζει λιγωμένος από τα γλυκόλογα αυτός.
«Ανάβω με τον ιδρώτα που κυλάει στο γυμνασμένο σου στέρνο» και ό,τι άλλο από ζευγάρια που ζουν τον μεγάλο τους έρωτα και θέλουν κατά κάποιο τρόπο να τον διαφημίσουν και λίγο.

«Πολύ ερωτευμένοι είναι οι διπλανοί μας… δεν τους βλέπω να παντρεύονται», ψιθυρίζω στο Μαρικάκι μου, που με αγριοκοίταξε, γιατί κι εμείς ερωτευμένοι λέγαμε ότι είμαστε και την προβλημάτισα επικινδύνως με τη διαπίστωσή μου αυτή, όσο και να πεις!

Τα τοπία περνούσαν από μπροστά μας και όλοι τα κοιτάζαμε θαυμάζοντάς τα και σκεπτόμενοι τι μπορεί να σμιλέψει ο αέρας και η θάλασσα πάνω στα βράχια με την πάροδο του χρόνου.

Κάποια στιγμή σκέφτομαι να σηκωθώ από το παγκάκι μου για να πάω μπροστά και να σταθώ όρθιος για να βγάλω φωτογραφία ενός συμπλέγματος βράχων.
Στην προτροπή μου να έρθει και το αγαπημένο μου Μαρικάκι κοντά μου, έλαβα με το βλέμμα της αρνητική απάντηση. Ε, δεν είναι και απαραίτητο να πηγαίνουμε παντού μαζί.

Άλλωστε ήμουν στο οπτικό πεδίο της για να μπορεί να τσεκάρει την οποιαδήποτε ατασθαλία του μυαλού και του ματιού μου. Είμαι και ατάσθαλος που έλεγε και η Μαρία Κωνσταντάρου στην ταινία «Αχ, αυτή η γυναίκα μου».

Σηκώνομαι λοιπόν, και προχωράω μπροστά αφήνοντάς τους να κάθονται πίσω μου, τόσο οι δικοί μου όσο και το σοροπιαστό ζευγαράκι.
Καθώς στεκόμουν όρθιος προσπαθώντας να κρατήσω την ισορροπία μου, γιατί πάντα είχα ένα μικρό ζήτημα να σταθώ σε καράβι χωρίς να κρατιέμαι, πιάνω με την άκρη του ματιού μου δεξιά και λίγο πίσω μου να έχει σηκωθεί και να στέκεται το δικό μου Μαρικάκι. Ο ερωτευμένος δεν κάνει ποτέ λάθος. Και με κλειστά μάτια θα την ξεχώριζα. Πόσο μάλλον που τώρα τα είχα ορθάνοιχτα.

Χωρίς να γυρίσω το κεφάλι μου προς το μέρος της αλλά συνεχίζοντας να κοιτάζω μπροστά, απλώνω το δεξί μου χέρι στη μέση της για να τη φέρω πιο κοντά μου.
Ένοιωσα μια μικρή αντίσταση από εκείνη καθώς την έφερνα προς το μέρος μου, αλλά δεν έδωσα σημασία και έβαλα λίγο μεγαλύτερη δύναμη ώσπου τελικά την έφερα δίπλα μου με τη σιγουριά του εραστή που έχει τον άνθρωπό του αγκαλιά. Ακόμη δεν έχω γυρίσει  να την κοιτάξω. Κοιτούσα το τοπίο. Τόσο εκστασιασμένος ήμουν από αυτό που παρατηρούσα μπροστά μου.

Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα έχοντάς την στην αγκαλιά μου, χωρίς να έχει χρειαστεί να την κοιτάξω ακόμη. Ήμουν σίγουρος για το Μαρικάκι που είχα κολλημένο πλάι μου. Την ένιωσα κάποια στιγμή λίγο σφιγμένη, αλλά δεν άργησε να χαλαρώσει στην αγκαλιά μου.

Ξεκίνησα να τη χαϊδεύω ελαφρά στη μέση που την κρατούσα, αρχίζω να της μιλάω για το όμορφο τοπίο που βλέπαμε, και διάφορα άλλα που λέμε εμείς οι άντρες όταν θέλουμε να δείξουμε το πόσο ρομαντικοί είμαστε όταν δεν τρώμε σουβλάκια και δεν πίνουμε μπύρες κάτω από το φως ενός ολόγιομου φεγγαριού.

Και γυρίζω προς το μέρος της για να της αποδείξω τα αισθήματά μου, με σκοπό να της δώσω  ένα τρυφερό φιλί…
… Και ωωω!!! Δύο χιλιοστά πριν το στόμα μου φτάσει στο μάγουλό της, σταματάω απότομα σαστισμένος.
Τινάζομαι απότομα πίσω σαν να με έχει χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα, τραβώντας ταυτόχρονα το χέρι μου από πάνω της. Όχι δηλαδή ότι ξέρω πώς είναι να σε χτυπάει το ηλεκτρικό ρεύμα, γιατί η απόκτηση αυτής της γνώσης και εμπειρίας είναι αντιστρόφως ανάλογη με αυτό που κάνω τώρα και σας γράφω ολοζώντανος και όχι ροδοψημένος.
Αλλά έτσι συνηθίζεται να το γράφουν όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς. Έτσι κι εγώ… χμ!

Τι είχα μόλις συνειδητοποιήσει;
Μα αυτό που συμβαίνει σχεδόν επί καθημερινής βάσεως σε όλα τα ζευγάρια!
Είχα αγκαλιάσει... μια άλλη γυναίκα.
Μάλιστα αγαπητοί μου. Ήμουν σε μια άλλη αγκαλιά!
Και σε ποια αγκαλιά φαντάζεστε;
Μα στην αγκαλιά της γυναίκας του ερωτευμένου ζευγαριού με τα γλυκόλογα που σας ανέφερα προηγουμένως.

Κοιτάζω έντρομα μια εκείνη, μια το Μαρικάκι πίσω μου.
Μια το Μαρικάκι, μια εκείνη την άλλη αγκαλιά.

Κάποια στιγμή συναντήθηκαν και τα βλέμματά μας με τη γνωστή-άγνωστη. Κοιταχτήκαμε αμήχανα εκ πρώτοις και μετά αρχίσαμε να γελάμε, φυσικά. Και έσπασε και ο πάγος και η αρχική μας σαστιμάρα! Ευτυχώς δεν έσπασε το κεφάλι μου!

Εν τω μεταξύ τη σκηνή αυτή την είχαν παρακολουθήσει όλοι σχεδόν εκεί στο καραβάκι και γελούσαν. Άλλοι κρυφά και άλλοι φανερά. Μέχρι και το έτερον ήμισυ της κοπέλας γελούσε.
Όλοι όμως γελούσαν;
Όχι όλοι.

Το Μαρικάκι μου δεν γελούσε καθόλου, και δεν είχε καθόλου τη διάθεση να γελάσει απ’ ότι κατάλαβα. Δεν μπορούσε να χωνέψει πώς εγώ που της ορκιζόμουν ότι και με κλειστά τα μάτια πάλι εκείνη θα διάλεγα, τώρα με ορθάνοιχτα μάτια την μπέρδεψα με άλλη γυναίκα.
Και όχι μόνο την μπέρδεψα με άλλη γυναίκα, αλλά δεν έμεινα σε αυτό μόνο. Την αγκάλιασα κιόλας.

Τι είχε γίνει; Πώς εγώ μπερδεύτηκα όμως;
Πανεύκολο για κάποιον που έχει ματιά αετού…  αόμματου.
Η εν λόγω δεσποινίς είχε τα ίδια χρώματα με το Μαρικάκι –καστανόξανθα μαλλιά, ίδιο ύψος, ίδια απόχρωση στο μαγιό- ε, και με την άκρη των ματιών μου, δεν χρειαζόταν και πολύ να μπερδευτώ. Είχα και τον ήλιο της Ζακύνθου κόντρα στα μάτια μου.
Και ξέρετε τι λένε για τον ήλιο της Ζακύνθου; Σε τι πλάνη μπορεί να σε ρίξει; Καλά, τίποτα δεν λένε. Έτσι το γράφω για να συνεχίσετε να διαβάζετε!

Πλανεύτηκα λοιπόν, πλάνην οικτράν και μεγάλη συμφορά με βρήκε αγαπητοί μου.
Να ήσαστε μόνο εκεί  σε μια άκρη και να με βλέπατε τι τράβηξα από το Μαρικάκι τις επόμενες ώρες και μέρες μέχρι να επιστρέψουμε πίσω στην Αθήνα από τις Ζακυνθινές μας διακοπές.
Από τη μύτη με έσερνε σαν τη σκυλίτσα τη Λουλού. Που να τολμήσω να σηκώσω κεφάλι μετά από αυτό το πάθημά μου; Εγώ που έβηχα, και καθόταν σούζα το Μαρικάκι. Ε, καλά, όχι ακριβώς έτσι σούζα.

Αφήστε, που δεν με ξαναέβγαλε έξω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου ούτε για… πιπί μου!
Ε, συγνώμη, ούτε για μπάνιο στη θάλασσα εννοώ.

Όλη μέρα στο κρεβάτι με είχε. Όχι ότι μου βγήκε και σε κακό. Μια χαρά πέρασα! Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω, έτσι;

Από τότε βέβαια, δεν έχω τολμήσει να ξαναπάω ούτε Ζάκυνθο, ούτε και σε κανένα άλλο νησί αλλά ούτε και να σκεφτώ να ξαναμπώ σε καραβάκι για την ξενάγηση νησιού.
Κι ας μην είμαι με το Μαρικάκι, τώρα πια!

Χρονολογία συγγραφής: 2012

Συγγραφή - κείμενα: Σωκράτης Σημαιοφορίδης

www.SokratesDrankThePontium.gr

"Ο Δίδυμος Της Συμφοράς!"
Διηγήματα αυτοβιογραφικά, πραγματικών γεγονότων, φανταστικών ερώτων και αληθινής φαντασίας. Είναι ευνόητο ότι τα ονόματα των προσώπων δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Λογικό!
Γιατί ΕΓΩ είμαι ο Δίδυμος, ΕΓΩ ο Σωκράτης, ΕΓΩ ο Πρωταγωνιστής, 
ΕΓΩ ο Αναγνωρίσιμος, ΕΓΩ ο Νάρκισσος, ΕΓΩ ο Πόντιος,
ΕΓΩ ο Μετριόφρων, και ΕΓΩ ο Εγωιστής.
Όλα τα υπόλοιπα, όπως εγώ, γεγονότα, συνταγές μαγειρικής, ζώδια, δίδυμοι, τρίδυμοι, ωροσκόποι, καιροσκόποι, μετεωρολόγοι, μετεωρολογικά φαινόμενα, χρώματα ματιών, χρώματα μαλλιών, χρώματα κατά της σκουριάς, χρώματα παλ και secam, ψηφιακοί δέκτες αλλά και ό,τι άλλο αναγράφεται στις ιστορίες, ανταποκρίνονται πλήρως στην ωμή, σκληρή και ερεθιστική πραγματικότητα της ζωής. Αφού τα έζησα, κάθισα και τα έγραψα! Κουράγιο, φίλοι μου...
ΣΗΜ.: Τα διηγήματα είναι κατοχυρωμένα 
σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία 
για τα πνευματικά δικαιώματα.